„o to, co pisze o tym „pojedynku” jeden z uczestników akcji:
……, gdy rozpoznano ze to Bismark przed nami – wypadki potoczyły się już błyskawiczna szybkością. Z lewej burty ujrzałem złowrogi błyski w parę chwil potem w miejsce, w którym przed chwila był nasz okręt padały potężne pociski piętrząc wodę w wulkany tryskające z morskich głębin. Była to pierwsza salwa z bismarcka, który widocznie nas obrał przede wszystkim za cel swoich pocisków
Słyszę rozkaz:” kat kursowy – czerwone trzydziesci, seria wszerz, uwaga…….”
Dalej już nic nie słyszałem – błysk ognia i huk naszych działek zagłusza wszystko wokół mnie. Była to chwila właściwej wymiany salw naszych z salwami pancernika niemieckiego. Przyznam się ze z emocji zacząłem się trząść. Mysl pracuje bezładnie: czy aby nasze salwy będą trafne czy im coś zrobią? … Wtedy słyszę słowa oficera artyleryjskiego, który najspokojniejszym tonem mówi „ uwaga, pociski trafne jak na ostatnim naszym ćwiczebnym strzelaniu „. Spokój i opanowanie bijące z tego głosu i mnie się udzieliło.
Dalsze pozostawanie „pioruna” na tym samym miejscu było by równoznaczne z posłaniem go na dno, toteż momentalnie po przerwaniu ognia nasz okręt zaczął wyczyniać najrózniesze zygzaki i zawijasy rzucał się raz w prawo raz w lewo, w tył i znów w przód i ciągle zmieniając kierunek, a wszystko na największej szybkości, tak jak by się bronił tymi unikami przed jakimś potężnym niewidzialnym wrogiem „ |
Zreszta ORP Piorun miał wiązać główną artylerię Bismarcka (chyba przez przypadek tak wyszło) no i tak robił przez 59 minut.