Do wydania najnowszego Silent Huntera 5 pozostał już tydzień, a informacji udostępnionych przez producenta nie jest za dużo. Ostatni większy pokaz zorganizowany został w styczniu w Kopenhadze (w czasie zlotu członków SUBSIM), a od tego czasu Ubisoft wprowadził prawie całkowitą blokadę informacji. Kolejna istotna porcja informacji została ujawniona w wywiadzie telefonicznym z producentami. Na światło dzienne wyszły wtedy główne ograniczenia gry (kampania do 43, tylko okręty typu VII, DRM) co spotkało się z pytaniami graczy w rodzaju „ a czy są jakieś pozytywy?” Niestety odpowiedź na takie pytanie będzie możliwa do udzielenia dopiero po wydaniu gry i zapewne kilkunastu dniach testów nowego Silent Huntera. Na szczęście dzięki wstępnej, demonstracyjnej wersji SH5 redystrybuowanej wśród dziennikarzy, można rzucić już światło na ogólny zarys gry oraz pokazać jak wiele elementów wzorowanych zostało na kultowym „Das Boot” Petersena.
W czasie kiedy oficjalnie Ubisoft zapowiedział produkcję Silent Hunter 5, wielu graczy oczekiwało (lub miało nadzieję) na SH3 2.0 – czyli realistyczna symulacja z kilkoma kluczowymi poprawkami jak np. dostęp do pełnego wnętrza uboota, większa interakcja z załogą czy implementacja wilczych stad. Udostępniona przez producenta wersja wstępna pokazuje, że prośby fanów zostały w pewnym stopniu wysłuchane: mamy dostęp do całego wnętrza uboota, ale ograniczeniem jest tylko typ VII i jego warianty. Można rozmawiać z załogą jak np. z oficerem torpedowym Kurtem Faustem który to „nie jest prawdziwym nazistą, ale uwielbia topić wrogie statki”, ale tak naprawdę nie wiadomo jak będzie wyglądała całość interakcji z członkiem załogi.
Jedną z cech nowego Silenta jest możliwość zwiedzania całego wnętrza okrętu. Teraz będzie można na nowo odkryć swój okręt. Pojawia się jednak pytanie – czy nie stanie się to nudne lub monotonne? Być może tak, lecz przed graczami otwierają się obecnie nowe perspektywy, nazwijmy to „czasoumilacze”. Między spotkaniami z kolejnymi celami można obniżyć kompresję czasu do x1, przejść przez pomieszczenia, rozejrzeć się, porozmawiać z załogą. Spacer po okręcie oferuje nowe doświadczenia, które wymagają tylko odrobinę wyobraźni aby odkryć grę w innym wymiarze. Można jednak zapytać: co daje nam taki dostęp do wszystkich przedziałów? Możliwą pomoc przy naprawach? Rutynową kontrolę załogi? Wielu graczy będzie argumentować że nie jest to praca kapitana i nie należy to do jego obowiązków. Przykładem na to jest znana scena z „Das Boot” kiedy na wpół zalany okręt z licznymi uszkodzeniami zostaje uwięziony na dnie, załoga zmaga się z uszkodzeniami i reperując okręt walczy o życie, a kapitan w tym czasie pogrąża się w konsumpcji żywności. Owszem, gracze Ci będą mieli rację, jednak wydaje się, że pełny dostęp do wnętrza naszego okrętu znacznie uatrakcyjnia samą grę. Obecnie też nieco za późno na inne interesujące propozycje urozmaicenia pracy kapitana jak np. interakcja z załogą w czasie rzeczywistym, podczas gdy okręt pokonuje bezkresny ocean z kompresją czasu.
Okręt oddany do dyspozycji kapitana – gracza nie jest pusty. W wersji beta obecnych było 27 osób załogi – mimo tej sporej jednak załogi, sekcje wyrzutni wydawały się być mocno wyludnione. Prawdopodobnie wynika to z ograniczeń mechaniki w celu uniknięcia zbytniego skomplikowania samej gry. Jeśli chodzi o żądaną przez graczy interakcję z załogą, to w wersji wstępnej gry są one dość mocno ograniczone. Mimo to możliwa była nieformalna konwersacja z kilkoma członkami załogi (znaczy: nie na tematy służbowe), jednak ograniczona do kilku zaledwie zdań. Podczas takiej interakcji – rozmowy tekst jest mówiony przez załoganta, a jednocześnie wyświetlany na ekranie. W wersji którą dysponujemy były dostępne dwie wersje językowe: angielski z lekkim niemieckim akcentem oraz niemiecki. Jako fan SH3 zawsze chciałem wydawać załodze rozkazy i obserwować ich wykonanie. Niestety animacja postaci nie była doskonała, zdarzały się błędy lub skoki. Jest to spowodowane głównie wczesna wersją testową – animacje znajdowały się wciąż w fazie rozwoju także tę stronę gry będzie można ocenić dopiero po jej wydaniu. Pewne rozwiązania jak np. podświetlenie wszystkich obiektów które mogą wchodzić w interakcję z graczem (klawisza ALT) są dobrym rozwiązaniem, jednak tego samego nie można powiedzieć już o „dymkach” nad głowami czy podświetlaniu całej postaci załoganta - dają one złudzenie brania udziału w jakimś klonie simsów.
Zarządzanie załogą, które rozpoczęło się wraz z nadejściem SH3 uległo dużemu przeobrażeniu. Gracz nie jest już zmuszany do zarządzania całą załogą uboota. W SH5 do dyspozycji kapitana są oficerowie i kilku kluczowych załogantów (podoficerów?). Można podejmować różne kroki w celu poprawy ich morale i decydować o użyciu ich specjalnych możliwości. Te tzw. „możliwości” to dodatkowe umiejętności mieszczące się w granicach ich wiedzy, jak np. radiowiec Wolfram Raabe (nie jest hitlerowcem) będzie bardziej umiejętnie wysyłał wiadomości radiowe uniemożliwiając zlokalizowanie pozycji okrętu przez brytyjskie HF/DF. Ma to jakiś tam sens, tylko pytanie dlaczego poziomy tych umiejętności podzielono na „level 1”, „level 2”. Być może nikt nie uświadomił developerów że słowo „level” czy „poziom” ma negatywny oddźwięk w symulacjach. Być może określenie umiejętności załogantów jako „niedoświadczony, biegły, zaawansowany, ekspert” byłoby znacznie lepszym wyborem... Niektóre z umiejętności członków załogi pasują do prawd historycznych lepiej niż inne. Przykładowo motorzysta Willi Pelz (nie jest hitlerowcem, ale chciałby aby Niemcy wygrały wojnę) może na żądanie zwiększyć obroty (moc) silników powyżej dopuszczalnego poziomu. Zdolności te moją wiele wspólnego z grami akcji czy RPG i być może odwołują się do pewnej grupy graczy, jednak prawda jest taka że nadają grze dodatkowy smaczek. Jedynym ich mankamentem jest to, że mogły by być jednak zaimplementowane jako bardziej realistyczne (znaczy bardziej odpowiadać danym historycznym).
Długi patrol ma wpływ na morale, a te znowu może być poprawione wskutek sukcesów twojego okrętu jak i poprzez posiłki serwowane przez kucharza. Kuk którego posiadamy w załodze ma wielkie zamiłowanie do gry na skrzypcach, ale niestety straszliwie fałszuje. Z całej załogi tylko on jest nazistą na pokładzie. Musisz być dla niego miły – w końcu tobie i całej załodze to on serwuje posiłki.
Jak już powszechnie wiadomo, kompania obejmuje pierwszą połowę wojny 1939-1943 podczas której ubooty rzeczywiście stanowiły poważne zagrożenie dla żeglugi aliantów. Kampania jest dynamiczna – znaczy to, że wszystkie działania graczy będą miały wpływ na taktykę aliantów np. poprzez zwiększenie ilości patroli w rejonie działalności naszego uboota. Wojna się rozpoczyna a my rozpoczynamy kampanię jako... pierwszy oficer. Misja ta jest zaprojektowana jako tutorial (wprowadzenie do gry) i wyposażona w wiele elementów RPG. Po jej zakończeniu następuje powrót do Kiel, a kampania rozpoczyna się na poważnie z graczem, jako kapitanem nowego okrętu. Niestety w dostępnej wersji gry (beta) nie ma zaimplementowanej pełnej kampanii, jednak pierwsze patrole były bardzo podobne do patroli w SH3: misję zaczynamy w dokach z rozkazami w ręku, a mapa i lektor opisuje aktualna sytuację wojenną, strefy patrolowania oraz cele. Aby uniknąć nudy w czasie patroli, do dyspozycji graczy oddano kompresję czasu, która nie reaguje na obecność okrętów sojuszniczych – tak więc w teorii kompresja powinna zostać przerwana dopiero w przypadku dostrzeżenia wrogiego kontaktu.
AI statków i okrętów jest porównywalna z poprzednimi wersjami Silent Huntera. Pojawia się także opcja graficznej wizualizacji zakresu działania wrogich czujników na mapie. Dzięki temu niedoświadczony gracz wie, jak blisko może podejść bez jakiejkolwiek szansy na wykrycie jego okrętu. Jeśli jednak zostanie już wykryty, można oczekiwać energicznej i realistycznej reakcji wrogich niszczycieli. Porty nie są już wymarłe, a wręcz tętnią życiem... niestety są również dobrze bronione. Przykładowo, wychodząc z Kiel naliczyłem w porcie 12 statków. Jeżeli w trakcie realizacji zadania będzie możliwa kooperacja z innymi ubootami, to wynik ataku wilczego stada będzie oceniany.
A teraz coś co każdego interesuje: załoga AI. Wygląda na to, że ich możliwości wykrywania są nieco mniejsze niż nasze. Aby to sprawdzić próbowałem przechwycić wrogą grupę uderzeniową bazując na danych z hydrofonu. Utrzymując pełną wachtę na mostku dostrzegłem wrogie jednostki na horyzoncie przed swoja załogą. Jest to wielki plus gry, gdyż zachęca ona do większego osobistego zaangażowania w rozgrywkę.
Podobnie jak z każdą odsłoną poprzednich Silent Hunterów, producent podniósł poprzeczkę oprawy wizualnej gry. Grafika stoi na wysokim poziomie, okręty i statki wyglądają imponująco. Woda wygląda lepiej niż kiedykolwiek – błękitne fale ze strugami białej piany wyglądają wspaniale. Ilość klatek na sekundę (FPS) ściśle zależy od poziomu szczegółów, tekstur i obecności cieni.
Jednym z obszarów, gdzie Silent Hunter 5 dokonał kroku wstecz jest interfejs. Niedostępne są już małe tarcze telegrafu maszynowego, kompasu i głębokościomierza. W ich miejscu pojawiły się wskaźniki w stylu Win7 które nie za bardzo pasują do uboota. TDC także został zmodyfikowany – mimo że wszystkie elementy „starego” TDC nadal istnieją to nie korzysta się już ze zminimalizowanej wersji kalkulatora znanej z poprzednich wersji (tzw. notatnik), a sam pomiar wygląda mniej mechanicznie. Do dyspozycji gracza nadal oddano stadimeter, narzędzia do określania AoB, automatyczne śledzenie namiaru peryskopu czy ręczny nastaw torpedy (tj. strzelasz tam gdzie patrzysz). Wprowadzenie samych danych do ataku wygląda jednak mniej realistycznie niż w poprzednich wersjach, a bardziej przypomina klasyczną grę komputerową. W obecnej, wstępnej wersji brakuje takich komend jak zapytanie o głębokość pod stępką, poziom paliwa, stan naładowania akumulatorów czy prognozę pogody, ale prawdopodobnie zostaną one dodane w finalnej wersji gry.
Menu opcji jest zbliżone do tego znanych z poprzednich wersji. Niestety wskutek wersji demonstracyjnej SH5 nadal nie można zagrać z wyłączonymi wszystkimi podpowiedziami, ale producent zapewnia, że ukończona wersja gry będzie miała wszystkie opcje realizmu, eliminujące tzw. „pasek zdrowia” i wizualizację zasięgu sensorów wrogich okrętów na mapie Jedna z ciekawszych znalezionych opcji realizmu jest ręczny namiar hydrofonu: jeśli słyszymy na hydrofonie wrogi statek, to po kliknięciu na notatnik automatycznie zostanie dodana linia namiaru na cel – znana z poprzednich wersji, opcja automatycznego namiaru na jednostki doczekała się swojego ręcznego odpowiednika. Zamiast automatycznej aktualizacji w czasie rzeczywistym można teraz dokonać namiaru osobiście. Jeśli gracz woli aby namiary na cel automatycznie robił sonarzysta, to nic prostszego – wystarczy kliknąć w odpowiednią opcję realizmu.
Mechanizm DRM zaimplementowany w SH5 to w zasadzie konieczność stałego dostępu do internetu. Kwestią wątpliwą pozostaje problem utraty łączności z internetem podczas gry. W celach testowych próbowano odłączać modem... a gra działała dalej. Dalsze testy wykazały, że gra jest wstrzymywana dopiero po kilku minutach braku połączenia. W teorii, po utracie połączenia gra powinna zapisać stan gry i pozwolić wznowić zabawę od miejsca zapisu po nawiązaniu połączenia, jednak na ostateczne potwierdzenie tych domysłów będziemy musieli poczekać do czasu wydania nowego Silent Huntera. Stan gry ma być zapisywany na serwerze UBI, teoretycznie więc odzyskanie zapisanego stanu można będzie uzyskać z dowolnego komputera.
Od czasów Silent Hunter 4, który nie sprzedawał się tak jak oczekiwano, wprowadzono kilka usprawnień aby uczynić SH5 grą bardziej atrakcyjną i przystępną dla zwykłego gracza. Produkty niszowe są nabywane przez graczy zwykle po zapoznaniu się z różnymi opiniami na temat produktu. Jednym z cech serii Silent Hunter zjednującej fanów jest jego modowalność. W wywiadzie z twórcami społeczność fanów otrzymała zapewnienie, że modderzy będą bardzo zadowoleni z SH5, który w ich opinii jest bardziej modowalny niż poprzednie wersje, a dodatkowo zawiera kilka „niespodzianek”. Frustrujące elementy obecne w obecnej, wstępnej wersji SH5, takie jak np. osławiony już „level 1”, podświetlanie członków załogi, dymki mowy, nie najlepszy interfejs i wygląd TDC zostaną zapewne w szybkim czasie poprawione przez modderów.
Bazując na otrzymanej wersji SH5 nie wspomniano o błędach czy usterkach samej gry – nie należy się spodziewać, aby wersja wstępna, będąca w zasadzie demonstracją dla prasy była wyczyszczona z błędów i „wypolerowana”. Niestety bazując na udostępnionej przez Ubisoft wersji demo, rozsyłanej w zasadzie tuż przed wydaniem ostatecznej wersji, trudno ignorować błędy i niedoróbki aktualnego stanu gry. Pojawia się pytanie ile można poprawić błędów w ciągu miesiąca. Bazując na tej wczesnej wersji demo co prawda nie trzeba oczekiwać „poprawki 1-szego dnia”, ale pojawiają się pytania na które nie poznamy odpowiedzi przed jej wydaniem: co zostanie zaimplementowane w grze? Jak głębokie będą interakcje z załogą? Jak będzie wyglądała gra w kampanii? Jak bardzo DRM będzie wpływał na graczy? Pojawiają się jednak inne, ważniejsze pytania: Czy w przypadku zwykłych (zwykłych w sensie innych niż fanów gier podwodnych) graczy gra będzie się lepiej sprzedawała niż SH3/SH4? Czy fani symulacji znowu będą musieli kupić niedokończony (w sensie zabugowany) produkt? I najważniejsze: Czy Ubisoft udzieli wsparcia technicznego w najbliższych miesiącach w celu wydania poprawek, udoskonaleń i likwidacji luk? Miejmy nadzieję, że tak.
|
![;]](images/smiles/splash.gif ";]")
(chociaż ze mnie jeszcze nie taki dziadek) 
"
