POLISHSEAMEN

[PL_CMDR Blue R]

BdU dość szybko przekazało nowe rozkazy:

Cytat:

Od: BdU, BdF Do: U-53 Brak możliwości uzupełnienia paliwa na morzu. Wracajcie do bazy.

[Becker]

-Paliwa powinno nam wystarczyć na powrót do bazy i krótkie pozostanie w obecnym sektorze, herr kaleun. O ile nie będziemy zbytnio szastać ropą.

Pewnie wszyscy chcieli by już wracać, jednak kapitan zdecydował o pozostaniu w kwadracie i dalszym jego przeszukiwaniu.
-Wrócimy dopiero gdy paliwa będzie na "styk"

[PL_CMDR Blue R]

Wreszcie, 23 kwietnia, los ponownie uśmiechnął się do kapitana. Podczas porannego zanurzenia wykryto odgłos śrub. Szczęśliwie brytyjskie lotnictwo jakby tego dnia zaspało i U-73 bezkarnie mógł zbliżać się do celu. Około 12:00 zauważono dym, a później także mniejszy dymek. Początkowo kapitan Becker uważał, że to eskorta parowca, ale im bliżej celu, tym prawda stawała się coraz piękniejsza. Oto przez wody oceanu szły dwa duże statki: Parowiec i motorowiec.

---

R08 - U-53.jpg

Plik ściągnięto 15 raz(y) 74.75 KB

R08 - U-53a.jpg

Plik ściągnięto 25 raz(y) 50.11 KB

[Becker]

Becker ledwie mógł uwierzyć w soje niebywałe szczęście - tuż przed końcem patrolu 2 nieeskortowane cele. Aż dziwne.
-Hans, pełna moc silników, musimy ich wyprzedzić.
-A co potem kapitanie? -zapytał pierwszy- jak zaatakujemy, bezczelnie po powierzchni?
-Nie, gdy ich wyprzedzimy to głębokość peryskopowa. Przygotować wszystkie wyrzutnie. Dla statku prowadzącego przeznaczam 3 dziobowe. Dla tego drugiego - 1 dziobową i rufową.
-Panie kapitanie...
-Tak, Klaus?
-Może mleczka? (...)

[PL_CMDR Blue R]

[Becker]

-Wracamy do St. Nazaire panowie. To były wybitnie udane łowy!
Kapitan był bardzo zadowolony. Jego pierwszy patrol i przekroczył już 30 000 BRT. Co prawda torpedy nadal czekały w magazynach, jednak ropy nie starczyło by już na nic poza bardzo pasywnym przeszukiwaniem kwadratu w którym się znajdowali.
Po wydaniu odpowiednich rozkazów i wspólnym wyznaczeniem kursu z Karlem Obstem - Becker położył się na swojej koi, czego nie robił już od dobrej doby. Pora na odpoczynek. Otworzył swą ulubioną książkę na ostatnio czytanej stronie i zagłębił się w lekturę, by 30 minut później oddać się w ramiona długiego i spokojnego snu.

[PL_CMDR Blue R]

26 kwietnia 1941 nie należał do spokojnych dni, chociaż padający deszcz wprowadzał senny nastrój. U-53 miał jeszcze zapasów na kilka dni, a pojutrze powinien zawinąć do Francuskiego portu. Przed nimi pozostały jednak Biskaje... miejsce, które już zaczęła ogarniać zła sława.
Kapitan zastanawiał się, co ich tam czeka, gdy kuk zbliżył się do niego i zapytał:
-Czy kapitan życzy sobie więcej mleka do owsianki?

[Becker]

-Nie, bynajmniej.

Przez Zatokę Biskajską U-53 będzie przepływał ostrożnie. Za dnia zanurzeni, w nocy wynurzeni. Walka z samolotami nie wchodzi w rachubę.

Becker odczytał wszystkie komunikaty. Straty obu stron były wysokie, jednak nie było złudzeń kto bardziej ucierpiał w kolejnym starciu na Atlantyku. Ciężko było wycenić życie znajomych kapitanów i dziesiątków poległych marynarzy. Najlepszych. Nie ma co liczyć że zastąpią ich równie dobrzy. Póki co jednak, było trzeba to zaakceptować i iść dalej - oczywiście po krótkim (możliwie krótszym niż zazwyczaj) urlopie we Francji. Becker miał już swój własny plan...

[PL_CMDR Blue R]

Becker był zmuszony do wchodzenia do St. Nazarie wraz z U-553 kapitana von Kanarona, który również kończył swój patrol. Szczęśliwie gdy wchodzili do portu deszcz przestał padać i można było spodziewać się sporego tłumu na nabrzeżu. Większość załogi zapewne bardziej ucieszyłaby się z piekarni na nabrzeżu, gdyż od dłuższego czasu doskwierał im brak pieczywa. Becker nie zawiódł się jednak jeżeli idzie o tłum. Orkiestra, pielęgniarki, koledzy, Looff, a także Karl Dönitz oczekiwali na oba U-Booty na nabrzeżu.

Gdy tylko położono trap BdU wszedł na pokład i nie szczędził pochwał, co chwila spoglądając na zawieszony na peryskopie mokry, biały proporczyk. Lotniskowiec typ Illustrious 23000 BRT. Pierwszy i jak ważny cel zatopiony przez Oberleutnanta Richarda Beckera na pierwszym patrolu. Karl nie szczędził słów pochwalnych o wzorowej postawie podczas bitwy na Atlantyku, o odważnym ataku, który zadał poważny cios Royal Navy. Ale dowódca U-Bootwaffe nie ograniczył się tylko do pochwał. Becker został właśnie najniższym rangą dowódcą U-Boota, który został odznaczony Krzyżem Rycerskim. Równie zaszczytne odznaczenia posypały się na całą załogę. Mogło się wydawać, że oto wrócili bohaterowie. Looff również przyłączył się do gratulacji, gdy BdU został zmuszony do pożegnania się i udania na U-553, gdzie również kapitan von Kanaron miał zostać udekorowany krzyżem Rycerskim. Looff podczas gratulacji powiedział:
-To wspaniały dzień dla flotylli i całych Niemiec. Oto dwóch bohaterów wraca z objęć żywiołu z ogromnym sukcesem. To zaszczyt, że służy pan pod moimi rozkazami.

---

R10 - U-53.jpg

Plik ściągnięto 14 raz(y) 86.4 KB

[Becker]

Gdy szczęśliwe powitania dobiegły końca, Richard Becker pożegnał się ze swoją załogą i krocząc dumnym krokiem oddalił się w kierunku hotelu dla oficerów. Będąc już w swoim pokoju, mógł usiąść za biurkiem i zabrać się do raportu. A właściwie do przeredagowania dziennika pokładowego, który był wyjątkowo pieczołowicie prowadzony.

Cytat:

RAPORT U-53 - Oberleutnant Richard Becker 28.04.1941 roku PATROL 1 1 kwietnia godzina 11.34 - U-53 opuszcza bazę w St. Nazaire. Rozpoczynamy patrol. 3 kwietnia godzina 13.10 - przeprowadzone zostały ćwiczenia. Próbne zanurzenie i ćwiczenia artyleryjskie. 10 kwietnia - po osiągnięciu kwadratu docelowego (tj. BD 19), otrzymano nowe rozkazy i natychmiast rozpoczęto ich egzekucję. Za cel obrano kwadrat BD 39 który leżał na spodziewanej trasie Bismarcka 11 kwietnia o godzinie 23.01 dostrzeżono wrogą grupę uderzeniową. Rozpoznano w niej wrogi lotniskowiec nieznanego typu. Wystrzelono 5 torped z odległości ok. 5 km. Lotniskowiec był nieruchomy. Nie jesteśmy w stanie potwierdzić ilości trafień z powodu natychmiastowej reakcji eskorty. 12 kwietnia o godzinie 1.15 znaleźliśmy szczątki po lotniskowcu, potwierdza to zatopienie go. Ataki eskorty okazały się nieskuteczne. 12 kwietnia godzina 11.43 rozpoczął się dwugodzinny przeładunek torped. Zaraz po tej operacji wznowiono kurs (BE 24) na sojuszniczy pancernik. 12 kwietnia ok. godziny 18 - odebrano nowe meldunki i zmieniono kurs na ostatnią znaną pozycję Bismarcka. (BE 15) 16 kwietnia ostatecznie zakończono operację ratowania rozbitków. U-53 nie udało się nikogo uratować. 16-20 kwietnia - Silny sztorm. Załoga odniosła niewielkie obrażenia. Od czasu zatopienia lotniskowca brak kontaktu z wrogiem. 23 kwietnia godzina 11.55 wykryto nieeskortowane statki handlowe wroga. Uzyskano 5/5 trafień, obydwa cele natychmiast zatonęły. 23 - 28 kwietnia - powrót do bazy. Brak kontaktu z wrogiem. PODSUMOWANIE dni spędzonych na morzu - 28 zatopienia: + Lotniskowiec klasy Illustrious (prawdopodobnie) 23 000 BRT + Parowiec pod brytyjską banderą 5400 BRT + Motorowiec pod brytyjską banderą 5900 BRT ----- ŁĄCZNIE - 34300 BRT stan załogi: 43 - 1 lekko ranny okręt - stan nienaruszony pozostało - 3 torpedy

Becker nie wspomniał w raporcie o incydencie z mlekiem. Była by to absolutnie niepotrzebna kompromitacja. Po powtórnym przejrzeniu raportu, zabrał go z biurka, włożył do teczki i od razu udał się do dowództwa. Tym sposobem będzie mógł się już dziś uwolnić od wszelkich służbowych obowiązków i po miesiącu w morzu w końcu pójść na zasłużony urlop.

[PL_CMDR Blue R]

Pół godziny później Becker czekał na przyjęcie przez dowódcę. Jego "chore gardło" (Krzyż Rycerski) zapewniał mu całkiem spore zainteresowanie. Becker czuł się nieswojo, gdy jeden z wyższych stopniem, ale mniej odznaczonych kapitanów pierwszy mu zasalutował. Jego sukces robił jednak swoje. Na dobre "wkupił się" w towarzystwo. Już nie był uczniakiem. Był już podwodniakiem z krwi i kości.

Sekretarka Looffa poprosiła Richara aby usiadł i chwilę zaczekał, po czym grzecznościowo zaproponowała kawę. Bardzo ją zdziwiła jednak reakcja Beckera, gdy zapytała, czy dodać mleka do kawy. Był to ostatni incydent "akcji Milch", która od tej pory pozostała już tylko zabawną anegdotą.

Wkrótce po spotkaniu z Looffem kapitan mógł udać się na urlop. Opuszczając bazę Oberleutant mijał ogromne betonowe konstrukcje, które powstawały na brzegu. Zatrzymał się na chwilę, aby się im przyjrzeć. Wyraźnie przypominały ogromne doki remontowe... ale dlaczego przykryte? Czyżby obawiano się bombardowań? Te rozważania zostawił jednak osobom, które je zaplanowały i skierował się do stojącego w pobliżu samochodu, który miał go zawieść na dworzec. Jeszcze nie uważano żelbetonowych schronów, za jedyne bezpieczne miejsce we Francji...


KONIEC PATROLU