Uwaga ! Uwaga !
W dniu 29 grudnia 2019 roku zmieniliśmy silnik naszego forum PoilshSeamen.
Ze względu na to że dotychczas używany silnik był przestarzały (pracował od maja 2005 roku), był pełen luk i błędów, podjęliśmy decyzję o zamknięciu tego forum i otwarciu nowego.
Stare (to) forum jest dostępne "tylko do odczytu". Nowe zaś wymaga ponownego zarejestrowania użytkownika.
Adres się nie zmienia. Dalej jest to
15 kwietnia 1941, Baza Cavite pod Manilą, Filipiny
Odprawa 202 Dywizjonu Okrętów Podwodnych przebiegała w grobowej atmosferze. Wskutek agresywnych działań Cesarstwa Japonii na terenie Chin i Indonezji, rząd Stanów Zjednoczonych w porozumieniu z Wielką Brytanią wprowadziły poważne sankcje na Cesarstwo. Choć ich przekaz był jednoznaczny - "wystarczy tego w Azji", to w ciągu ostatnich lat Japonia pokazała, że nie jest zainteresowana zakończeniem wojny z Chinami. Obecnie sytuacja była napięta do granic możliwości i spodziewano się nawet wybuchu wojny.
Dowódca Okrętów Podwodnych Floty Azjatyckiej (ComSubAsia), komandor porucznik John Wilkes powiedział:
-Pakt o nieagresji z ZSRR może oznaczać, że Japonia zabezpiecza swoje flanki na wypadek wojny, a jeżeli do niej dojdzie, to będziemy na pierwszej linii ognia, do czasu, aż nie przybędzie nasza flota. Rząd zakazał nam prowokowania Japonii, dlatego większość floty wycofuje się do Davao. Wy będziecie mieć jednak zupełnie inne zadanie. Wasze okręty utworzą sieć dozoru. Jeżeli dojdzie do wojny, pierwsi się o tym dowiecie.
Dopiero po tych słowach powiało grozą. ComSubAsia zaczął odprawę, podczas której wielokrotnie podkreślał, że zabronione jest użycie broni bez bezpośredniego rozkazu. Okręty klasy S miały zostać rozmieszczone w ukryciu na północ od Luzonu i prowadzić zwiad. Za dnia okręty miały pozostawać zanurzone, aby uniknąć wykrycia przez samoloty i wychodzić na powierzchnię tylko w nocy, aby naładować akumulatory. Miała zostać zachowana całkowita cisza radiowa, aby Japonia nie mogła namierzyć okrętów, a złamana mogła zostać tylko, jeżeli wykryta zostanie Flota Cesarstwa Japonii. Codziennie od 22:00 do 2:00 okręty miały nasłuchiwać nowych rozkazów, które miały być nadawane z bazy i nie miały nawet potwierdzać odbioru.
-Panowie. Jeżeli dojdzie do wojny, wy będziecie na niej pierwsi - powiedział dowódca - Macie jakieś pytania? - powiedział rozglądając się po sali, a jego spojrzenie spadło na komandora podporucznika Frankie "Kaboom" Kanarona. Pochodzący z Chicago prawie 37 letni absolwent Akademii Marynarki Stanów Zjednoczonych z rocznika 1925 prawdopodobnie przypadkiem znalazł się pod spojrzeniem dowódcy, ale wszyscy spojrzeli na dowódcę USS Sealiona.
Padło tylko jedno ważne pytanie. "Co w razie wykrycia Japońskiej floty za dnia?"
Odpowiedź nie była nastrajająca optymizmem "Poczekać do nocy i zameldować". Ostrożność dowództwa w nieprowokowaniu floty Cesarstwa zaczynała wyglądać na przesadę. Ale rozkaz był rozkazem.
Około południa, okręty 202 dywizjonu zaczęły przygotowywać się do wyjścia jako ostatnie. Komandor Wilkes chciał, aby okręty wyszły wraz z tymi kierującymi się do Davao i dopiero w nocy oddzieliły się od pozostałych. Frankie stanął na mostku i spojrzał w kierunku Manili. W mieście toczyło się spokojne życie. Ale czy nie były to ostatnie godziny spokoju?
XO wyrwał Kanarona z zamyślenia:
-Kapitanie. Załoga i okręt gotowe do wyjścia w morze.
19 kwietnia 1941. Pomiędzy Luzonem i Formozą (Tajwanem).
"Lew morski" szedł w zanurzeniu pod wodami ruchliwej cieśniny. Frachtowce należące głównie do Japonii używały tej cieśniny do dowożenia tak potrzebnych Japonii importowanych surowców. Jednak około godziny 16:30 operator hydrofonu wykrył zupełnie inny kontakt.
-Kapitanie. To brzmi jak turbina okrętu - zameldował marynarz, wsłuchujący się w hałas - Idzie z północnego-wschodu.
Poza tym jednym kontaktem, USS Sealion napotykał tylko statki handlowe. Po około tygodniu alarm został odwołany i okrętom nakazano wracać do Manili. Japonia zachowała się spokojnie, konferencja Amerykańsko-Brytyjsko-Holenderska zakończyła się jednoznacznym stanowiskiem wobec Japonii i kryzys rozszedł się po kościach... na trzy miesiące miesiące.
25 Lipca 1941 Japonia ogłosiła Francuskie Indochiny swoim protektoratem, a dwa dni później wojska Japońskie zajęły Indochiny, co spotkało się z natychmiastową reakcją USA, Wielkiej Brytanii i Holandii. Aktywa Japońskie zostały zamrożone, a na wszelki handel nałożono embargo. Ryzyko wojny znów zawisło nad Filipinami. Tym razem jednak (głównie na skutek wzmocnienia sił Filipińskich pod dowództwem generała MacArthura) okręty podwodne nie zostały wycofane na południe, a jedynie odwołano przepustki i postawiono okręty w stan pogotowania. Choć Japonia wyraziła chęć rozmów z USA w sprawie kryzysu, doszło do impasu. Z każdym dniem ryzyko wojny stawało się coraz większe.
Na przełomie września i października kapitanów wezwano na specjalną odprawę o wysokim stopniu tajności. Choć o "tajnych zapalnikach Mark VI" słyszano od dawna, nikt z dowódców okrętów podwodnych nie wiedział, co jest w nich takiego cudownie tajnego. Dziś wreszcie dowództwo odsłoniło rąbka tajemnicy. Zapalnik magnetyczny znajdujący się w głowicy powodował jej eksplozję pod kilem statku (a przynajmniej pod dnem), powodując najtrudniejsze do naprawienia uszkodzenia, a nawet łamiąc całą konstrukcję statku. Inżynier prowadzący odprawę powiedział:
-Torpeda będzie odpalana z okrętu podwodnego i po przejściu pod celem wypłynie na powierzchnię. Zespół specjalistów podniesie torpedę i sprawdzi, czy zapalnik został aktywowany. Oczywiście z braku głowicy eksplozji nie będzie, ale aktywacja zapalnika będzie dowodziła skutecznego ataku.
ComSubAsia, prowadzący odprawę, dodał:
-Od dzisiaj skupimy się na przećwiczeniu ataków za pomocą torped wyposażonych w ten zapalnik. Oczywiście bez głowicy bojowej. Czy mają państwo jakieś pytania, co do zapalnika? - zapytał.
Imię: Mati
Ulubiona Gra: Attack the Warship, SH, FSX, IL-2 Pomógł: 4 razy Wiek: 28 Dołączył: 03 Maj 2013 Posty: 4620 Skąd: Katowice
#14 Wysłany: 14 Październik 2016, 07:42
Na jaką odległość (pod kilem) działa ten zapalnik?
Jak się sprawuje przy trudnych warunkach pogodowych?
Czy w razie trafienia bezpośrednio w cel zadziała jak zapalnik kontaktowy? Czy będzie kaboom? (wyjaśnia się skąd "Kaboom" Kanaron )
Wielu kapitanów miało podobne pytania. Inżynier zapewnił, że zakres głębokości na której pod statkiem może przejść torpeda jest szeroki, a wrażliwość spodu statków i okrętów jest większa od wrażliwości na uszkodzenia od strony burt. Zapalnik zadziała też w przypadku trafienia w burtę, ale ten sposób jest niepolecany, gdyż wówczas uszkodzenia okrętu będą mniejsze i zamiast złamać jednostkę, ta zacznie tylko nabierać wody, co w niesprzyjających okolicznościach może nawet umożliwić jej uratowanie. Co do atakowania okrętów wojennych o które zapytał komandor podporucznik John "Iceman" Moore, to inżynier z uśmiechem dodał, że zapalnik ten powstał przede wszystkim do atakowania okrętów, które są opancerzane na burtach, ale nie pod samym spodem. I właśnie, aby uderzyć w to najsłabsze miejsce powstał ten zapalnik. Do wpływu pogody i eksploatacji dodał, że zapalnik będzie źle sprawował się dopiero przy takich huraganach, przy których prawidłowe wystrzelenie jest niemożliwe, więc dla warunków bojowych można założyć, że pogoda nie będzie miała wpływu. ComSubAsia dodał, że do kolejnych pytań wróci się po przeprowadzeniu prób.
Próby zapalnika przeprowadzone w osłoniętej zatoczce wypadły całkiem pomyślnie. Z USS Sealion wystrzelono w kierunku okrętu bazy dwie torpedy ćwiczebne, które potem wyłowiono, aby sprawdzić, czy zapalnik zadziałał. Torpeda ćwiczebna wskazywała, że torpeda eksplodowałaby. Z przyczyn oczywistych nie przeprowadzono strzelania torpedą bojową, niemniej zapalnik wyglądał rzeczywiście na cudowną broń, choć w przypadku atakowania statków handlowych problem mogło stanowić określenie najoptymalniejszej głębokości. Niemniej dość duży zakres działania zapalnika i brak opancerzenia takich jednostek wskazywał, że nie powinno być z tym większego problemu. Na przełomie października i listopada okręt znów wyszedł na 5 dniowy patrol okolic pomiędzy Formozą i Luzonem.
Na początku listopada do Manili (oprócz nowego dowódcy okrętów podwodnych Floty Azjatyckiej, komandora porucznika Walthera Doyle'a) dotarł film debiutującego reżysera pt. Obywatel Kane, który wywoła nie mniejsze zainteresowanie, niż kroniki filmowe, z których dowiedziano się o zatopieniu przez U-Boota niszczyciela USS Reuben James, włączeniu ZSRR do programu Lend and Lease, a także potwierdzono informację, że japoński premier - książe Konoe - podał się do dymisji, a jego miejsce zajął generał Tōjō. Dymisja mogła doprowadzic do ustępstw, albo wręcz przeciwnie doprowadzić do jeszcze większego zaognienia sporu. Sytuacja na obu oceanach zaczynała wyglądać coraz groźniej i USA groziła wojna morska na dwa fronty. Tu, w Manili, zagrożenie wojną było przeczuwane bardziej, niż w innych miejscach. Zwiększona liczba okrętów podwodnych, zwiększone siły wojskowe oraz prawie nieustanny alarm, którego najgorszą pochodną było odesłanie do USA wszystkich rodzin marynarzy służących na Filipinach. Zapowiadało się, że wkrótce wyspy będą areną wielkiego starcia.
W pierwszym tygodniu listopada ComSubAsia po raz kolejny zwołał zebranie dowódców, poświęcone zapalnikom torped oraz taktyce morskiej. Zebranie prowadził specjalny doradca ComSubAsia, poprzedni dowódca komandor porucznik Wilkes. Zaczął od przedstawienia kilku detali odnośnie planu Tęcza 5, nowej strategii morskiej Stanów Zjednoczonych. Jej główne założenia nie zmieniały się. W przypadku wybuchu wojny okręty podwodne otaczają Filipiny, starając się odciąć wroga (jakby nie można było użyć słowa Japończyków) od wysp, a następnie przybędzie Flota Pacyfiku i w walnej bitwie rozgromi wrogie siły. Pancerniki stały w Pearl Harbor, jednak do bitwy mogło dość najwcześniej po miesiącu-dwóch od wybuchu wojny. Do tego czasu to Flota Azjatycka miała prowadzić działania obronne i opóźniające.
Za największe zagrożenie dla okrętów podwodnych wskazał samoloty, nadmierną gadatliwość, eskortę. Podkreślił jeszcze raz, że chodzi o dokładnie tą kolejność. Doświadczenia wynoszone z manewrów i działań U-Bootów wskazywały, że największym zagrożeniem dla okrętu podwodnego jest znajomość jego, choć przybliżonej pozycji, przez nieprzyjaciela.
Samoloty za dnia były w stanie dokonać zwiadu na ogromnym obszarze, a na dodatek obserwatorzy mogli bez problemów dostrzec okręt na głębokości peryskopowej, a przy sprzyjających warunkach mogli go dostrzec nawet na 100 stopach. Z tego wynikał pierwszy punkt doktryny operacyjnej. Za dnia okręty podwodne miały pozostać w zanurzeniu na przynajmniej 100 stopach (czyli poniżej głębokości peryskopowej), a na powierzchnię wychodzić tylko w nocy celem naładowania akumulatorów i przewietrzenia okrętu.
Atak U-Bootów albo nawet sama ich obecność była wykrywana przez siły Wielkiej Brytanii, przez sam fakt zarejestrowania zakodowanych transmisji. Okręt podwodny jest bronią, która atakuje z zaskoczenia, więc aby spełnić ten wymóg miała zostać zachowana całkowita cisza radiowa, a złamana mogła zostać tylko, jeżeli wykryta zostanie Flota Cesarstwa Japonii. Codziennie od 22:00 do 2:00 okręty miały nasłuchiwać nowych rozkazów, które miały być nadawane z bazy i nie miały nawet potwierdzać odbioru. Flota Azjatycka miała jedną, znaczącą przewagę. W Cavite zainstalowane były jedne z mocniejszych nadajników radiowych, które w promieniu operacyjnym Floty Azjatyckiej pozwalały na przekazywanie wiadomości do zanurzonych okrętów podwodnych.
ComSubAsia zabrał głos w sprawie kwestii ataków. Brytyjskie doświadczenia wskazywały, że wiele U-Bootów było wykrywanych i zatapianych poprzez zauważenie ich na powierzchni (przy pomocy radiolokatora (radaru) lub wzroku), bądź na głębokości peryskopowej. Nie było znane zaawansowanie Floty Cesarskiej w kwestii radiolokacji, ale wszystkie poprzednie fakty sprowadzały się do możliwości skutecznego zastosowania tylko dwóch taktyk:
-Nocnego ataku z głębokości peryskopowej
-Ataku z głębokości 100 stóp z wykorzystaniem hydrolokatora (hydrofonów).
Ataki na powierzchni lub też za dnia na peryskopowej zostały zabronione, podobnie jak wykorzystanie działa przeciwko nieuzbrojonym statkom w obszarze działania wrogiego lotnictwa (a obszar działania Floty Azjatyckiej należał do tego obszaru) i nasłuch pozwalał wykryć ten błąd, gdy namiar z hydrofonu i z komputera zaczęły się rozchodzić.
Komandor porucznik Wilkes znów zabrał głos w sprawie prób zapalników Mark VI, dodając, że wszystkie próby wypadły pomyślnie, ale chciałby też usłyszeć, czy kapitanowie nie mają jakiś własnych przemyśleń. Po jego wystąpieniu ComSubAsia zapytał kapitanów, czy mają jakieś uwagi odnośnie zapalników oraz taktyki.
Kapitan John Moore miał tylko pytania dotyczące atakowania przy słabej widoczności oraz, czy identyfikacja celu przez peryskop za dnia jest zakazana. W odpowiedzi głównodowodzący zapewnił, że identyfikacja celu i obserwacja z odległości około 2 mil jest jak najbardziej dozwolona, a zakaz dotyczy już samej fazy ataku. Dodał także, że w sytuacji gorszej widoczności, dowódcy mają wykorzystać wszystkie swoje przewagi, ale też nie ryzykować niepotrzebnie. Po zebraniu sytuacja w Cavite wróciła do normalności
USS Sealion w połowie listopada wyszedł na patrol dookoła Filipin. Po prawie 3 dniach rejsu, gdy okręt opływał już Luzon, główny inżynier zgłosił się do Frankiego.
-Skipper. Mamy problem z 3 dieslem. Chyba wał się wyboczył. Muszę wyłączyć prawoburtowe silniki.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Rejestracja
Zaloguj
Album
