Uwaga ! Uwaga !
W dniu 29 grudnia 2019 roku zmieniliśmy silnik naszego forum PoilshSeamen.
Ze względu na to że dotychczas używany silnik był przestarzały (pracował od maja 2005 roku), był pełen luk i błędów, podjęliśmy decyzję o zamknięciu tego forum i otwarciu nowego.
Stare (to) forum jest dostępne "tylko do odczytu". Nowe zaś wymaga ponownego zarejestrowania użytkownika.
Adres się nie zmienia. Dalej jest to
18 luty 1942, Darwin
Dowódca 21 DOP komandor porucznik Stuart Murray zaprosił kapitana Kanarona do siebie, dwa dni po dotarciu do Darwin, gdy mógł wreszcie przejąć dowodzenie nad swoimi okrętami. Frankie nie lubił takich sytuacji. Najpierw należał do 202 DOP, następnie przeniesiono go na okręt 21 DOP, ale wskutek zawirowań kadrowych przy ewakuacji, w Darwin trafił pod 22 DOP, aby teraz znów trafić do 21 DOP. Ktoś kto rzucał tak ludźmi i okrętami między dywizjonami zasługiwał co najmniej na sąd polowy (chyba, że był wiceadmirałem Royal Navy - dop. Finka). Frankie w zasadzie nie był pewny, czy następnego dnia nie okaże się, że przenieśli go do zupełnie innej flotylli, ale wizyta u dowódcy rozwiała te wątpliwości. Komandor porucznik zaprosił go, aby omówić następny rejs okrętu.
-Wyjdziecie w morze jutro z rana i skierujecie się na północ od wysp Salomona. Podejrzewamy, że wróg może dokonać inwazji na kolejne wyspy, między innymi Bouganville, więc może być tam wkrótce gorąco. Dodatkowo wyznaczona wam pozycja pokrywa się ze szlakiem komunikacyjnym Japonii z wysp Marshalla do zajętych przez nich obszarów Nowej Irlandii i Nowej Brytanii. Niestety, nie będziecie mogli wyjść na ten obszar przez Morze Koralowe, gdyż wciąż nie udało się nam wypracować skutecznego sposobu komunikacji z Australijczykami, aby ostrzegać ich o waszej obecności. Lepiej, abyście dotarli do strefy patrolowej na północ od Nowej Gwinei, niż mielibyście martwić się, że Australijczycy was uznają za japoński okręt podwodny i zatopią. Podczas patrolu nie macie jasno wskazanych celów. Możecie atakować wszystkie statki i okręty Japońskie według uznania. Czy macie jakieś pytania?
Około południa, Marty i Kanaron stali nad mapą i przyglądali się kursowi. Marty liczył i liczył, po czym rozłożył bezradnie ręce.
-19 dni na dojście, 19 dni na powrót. Przy zapasach paliwa na 47 dni ciągłego pływania, zachowując niewielką rezerwę, zostawia to tylko 7 dni na patrol, skipper. Z tego co widzę, do sektora łatwiej dojść z Pearl Harbor, skąd zajęłoby to tylko 15 dni. To byłoby lepsze. 2 tygodnie rejsu, 2 tygodnie patrolu, 2 tygodnie rejsu. Ale my? Jakby Japończycy pozwalali nam pływać w wynurzeniu za dnia, to byłoby lepiej. Ale samo dotarcie do celu... Jedyne, jak możemy zyskać czas, to iść wolniej przez pewien fragment trasy. Dopłyniemy tam wtedy w 23 dni, 2 tygodnie patrolu i wracamy 23 dni. Ale to jednocześnie spowoduje, że będziemy mieć pustą chłodnię. Na pewno mamy takie rozkazy, skipper?
Silniki USS Spearfish pracowały na niskich obrotach, gdy okręt zbliżał się do zagrody bonowej, przy której australijski stawiacz sieci HMAS Kangaroo pilnował przejścia. Otwarcie wejścia do portu było zaplanowane na godzinę 9:45, gdy do portu miał wracać USS Perch przechodzący próby morskie. Nad idącym ku wyjściu z portu okrętem podwodnym przeleciał amerykański P-40, po czym skierował się ku otwartemu morzu, z którego zbliżał się już okręt podwodny. Obecność tych maszyn zapewniała bezpieczeństwo. Nie było tak, jak na Corregidorze, gdy jakikolwiek samolot oznaczał zagrożenie wrogim atakiem.
HMAS Kangaroo wreszcie zaczął otwierać zagrodę bonową około 9:50 z kilkominutowym opóźnieniem i USS Spearfish mógł wyjść w morze, mijając wracającego do portu z prób USS Shark. Frankie pomachał załodze wchodzącego do portu okrętu i spojrzał na P-40, który znów przeleciał nad nimi, tym razem kierując się w stronę lądu. Frankie odruchowo spojrzał za samolotem i dostrzegł wielką chmurę samolotów lecącą od strony Australii. Nie wyglądało to, jak zwykły patrol. Bardziej wyglądało, jak siły zebrane do nalotu.
Dochodziła 10:00, gdy do uszu Frankiego dobiegł terkot karabinów maszynowych. Marty i Kanaron odwrócili się i spojrzeli w kierunku portu. Jakiś pilot samolotu obniżył lot do koszącego i najwyraźniej "udawał" atakowanie USS Perch. Marty mruknął:
-Co za idiota. Jakby trafił Percha, to....
Nie skończył, gdy od strony portu dojrzeli błysk, a chwilę później usłyszeli huk eksplozji, po których zaczęły następować kolejne. Niewielkie samoloty, które widzieli zbliżające się nad port, zaczęły nagle nurkować w stronę znajdujących się w porcie statków, wzniecając kolejne eksplozje. Myśliwiec, który ostrzelał Perch, przeniósł teraz ogień na HMAS Kangaroo, a po jego ostrzelaniu, nie przerywając ognia skierował swoje KMy w stronę Spearfisha. Frankie i Marty zanurkowali za osłony peryskopu, ale nie było potrzeby, gdyż serie przecięły wodę za rufą okrętu, gdy myśliwiec Zero, pokazując czerwone klopsy pod skrzydłami zaczął wykonywać zawrót.
-JAPSY! - wykrzyknął Marty, gdy nad portem podniosła się ogromna chmura od wielkiej eksplozji.
Zanim KM mógł się odezwać, minęła bardzo długa. Załoga była równie zaskoczona nagłym pojawieniem się japońskich samolotów i zanim wyciągnięto amunicję ze schowków i ustawiono się w szereg do podawania amunicji, nalot trwał już w najlepsze. Ogień z działka USS Spearfish odzywał się, gdy tylko samoloty zbliżały się do okrętu, ale na szczęście nalot skupił się na jednostkach znajdujących się w porcie i tylko kilka razy zabłąkany ogień z KMu przeorał wodę w pobliżu okrętu. Wkrótce samoloty oderwały się od Darwin i odleciały na północ, pozostawiając za sobą płonący port. Frankie był zszokowany. Przed chwilą czuł się bezpieczny, gdy amerykańskie samoloty pilnowały nieba nad portem, a chwilę później Japończycy obracali port w perzynę.
Marty wyszedł znów na kiosk z centrali i zameldował:
-Skipper. Zbliżamy się do izobaty 30 sążni (wystarczającej do rejsu w zanurzeniu - dop. Finka, około 180 stóp głębokości)
-PRZYGOTOWAĆ SIĘ DO ZANURZENIA! - ryknął Marty, a chwilę potem zabrzmiał gong zanurzenia. Okręt znalazł się na bezpiecznej głębokości w dość dobrym czasie. Nawet Marty wyglądał na zadowolonego. Gdy okręt został wytrymowany, Marty zapytał:
-Skipper? Mamy już teraz przebywać w zanurzeniu za dnia?
Gdy wieczorem okręt został wynurzony, drogą radiową odebrano nowe wiadomości dotyczące sytuacji na froncie. Te nie wyglądały zbyt różowo:
Cytat:
Japończycy zajęli większość Sumatry X Wojska Japońskie dokonały desantu na Jawę na zachód od Surrabayi X Wojska Japońskie dokonały desantu na Timor X Wojska Japońskie dokonały desantu na Adak (gdzie to leży? Nikt z załogi nie może znaleźć na mapie) X Japoński nalot zniszczył bazę w Darwin X Okręty podwodne z obszaru ABDACOM po zakończeniu patrolu mają kierować się do portu Fremantle, Perth X Okręty podwodne działające w obszarze ANZAC mają kontynuować zadania. Nowa baza zostanie wyznaczona wkrótce XXX
Marty nie był zachwycony.
-Jak tą nową bazą nie jest Pearl Harbor albo jakaś wysunięta baza na Salomonach, to będziemy musieli wracać, gdy tylko dotrzemy do strefy patrolowej. Perth to praktycznie południe Australii, skipper.
Nowe rozkazy mogły uszczęśliwić Marty'ego. Ze strefy patrolowej mieli wracać do Perth przez Brisbane na wschodzie Australii. Do ostatniego portu mieli wracać, okrążając Salomony, co ucieszyło Marty'ego.
-Skipper. 45 tysięcy galonów na dojście do strefy, 25 tysięcy na rejs do Brisbane. Pozostaje nam paliwo na około dwa tygodnie patrolowania wyznaczonego akwenu. O ile nie jestem szczęśliwy z nalotu na Darwin, skipper, to przez przesunięcie bazy mamy więcej czasu na topienie wroga.
Po tym, gdy 1 marca USS Spearfish znalazł się na otwartych wodach Pacyfiku nerwowa atmosfera uległa pewnemu rozprężeniu. Teraz wreszcie mieli głębsze wody pod kilem i znajdowali się dalej od baz wroga (choć nadal znajdowali się zbyt blisko, aby uznać to za bezpieczne).
Gdy wieczorem 3 marca odebrano wiadomości Fox, wśród nich Frank znalazł dwie wiadomości przeznaczone dla nich.
Pierwsza, przeznaczona dla wszystkich, nakazywała od dziś meldować powrót, gdy okręty znajdą się 1000 mil od bazy, aby zdążono zawiadomić lotnictwo o spodziewanym powrocie okrętu podwodnego.
Druga, przeznaczona dla nich zmieniała ich zadania:
Cytat:
USS Spearfish (SS-190) X Przerwać wykonywane zadanie X Wasza nowa strefa patrolowa to BF-19 w cieśninie Molucca X W najbliższych 10 dniach spodziewana jest wzmożona aktywność wroga w cieśninach Molucca i Makassar X Wraz z innymi okrętami podwodnymi będziecie operować na ograniczonym akwenie X Nie atakujcie niezidentyfikowanych okrętów podwodnych X Wszelkie cele nawodne mogą być atakowane bez potrzeby identyfikacji X Po zakończeniu patrolu wracajcie do bazy w Fremantle, Perth
Marty spojrzał na te rozkazy i powiedział:
-Skipper. Jesteśmy w stanie z obecną prędkością dotrzeć do nowej strefy w 5 dni. W końcu 5 dni temu byliśmy tam.
Gdy 8 marca USS Spearfish dotarł do wyznaczonego sektora, Marty oszacował, że przy obecnym zużyciu mogą pozostać w sektorze 11-14 dni, zanim będą musieli wracać, co nie było małą liczbą, ale było też dość krótkie. Frankie najbardziej nie mógł odżałować tych 10 dni, które stracili płynąć w kierunku Salomonów, a następnie wracając, ale nic nie mógł na to poradzić.
10 marca 1942, około godziny 9:45, Marty obudził Frankiego informacją:
-Skipper. Hydro ma kontakt. Frachtowiec na zachodzie, prawdopodobnie idzie na południe.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Rejestracja
Zaloguj
Album
