POLISHSEAMEN

[PL_Cmd_Jacek]

Świetnie !!! Szczęście nam sprzyja.

Idziemy do ataku. Podejdziemy bliżej.

[PL_CMDR Blue R]

-Tak jest, skipper. PRZYGOTOWAĆ OKRĘT DO WYNURZENIA! - rozkazał XO

[post do Uhmnięcia, czy XO dobrze zrozumiał]

[PL_Cmd_Jacek]

Uhm :-)

[PL_CMDR Blue R]

Około 2:00 bosman jako pierwszy dostrzegł ciemny zarys pierwszej jednostki. Wkrótce USS Gar znalazł się na południe od płynącego kursem 120 konwoju, złożonego z kilku frachtowców pod eskortą. Atak z peryskopu nie wchodził w grę w tej ciemności, pozostawiając tylko atak na hydrolokator lub taktykę, której dowództwo w zasadzie zabraniało. Atakowania z wynurzenia.

---

T15_USS Gar.jpg

Plik ściągnięto 5 raz(y) 177.32 KB

T15_USS Gar_a.jpg

Plik ściągnięto 4 raz(y) 75.92 KB

[PL_Cmd_Jacek]

Zanurzenie. Atak na hydrolokator z małej odległości. Po 2 torpedy do każdego parowca.

[PL_CMDR Blue R]

Gdy szósta torpeda opuściła wyrzutnie, Jack odetchnął. Nerwy wywoływane mijanym eskortowcem, "ciągnącym się" podejściem i dziwnie głośnym zachowaniem okrętu (ale tu chyba nerwy go pogłaśniały) wreszcie odpuściły. Każda sekunda do tej chwili ciągnęła się jak godzina, ale wreszcie było po wszystkim... aby zaczęły się nowe wydarzenia. Torpedy jeszcze biegły, gdy XO zapytał:
-Zanurzenie na 150 stóp, skipper?

[PL_Cmd_Jacek]

Tak schodzimy - 150 stóp i odchodzimy.

[PL_CMDR Blue R]

Pierwsza eksplozja torpedy nastąpiła 6 sekund po wyliczonej przez XO, a następne wydarzenia powodowały, że Jack żałował, że nie wystawił peryskopu. Seria eksplozji wtórnych świadczyła, że musieli trafić w statek z amunicją, który zapewne zamienił się w wielką kulę ognia. W tym hałasie, hydro mógł potwierdzić jeszcze jedno "pewne trafienie", ale zaraz potem nie był w stanie rozpoznać eksplozji wtórnych od eksplozji torped.

Nie minęła dłuższa chwila, a Jack przestał żałować nie wystawiania peryskopu, gdy eskortowiec zbliżył się do ich pozycji i zaczął krążyć w okolicy. Jack uspokajał załogę i siebie, gdy rozkazał:
-Cisza na okręcie. Wolno naprzód. Miną nas.

Gdy spadła pierwsza bomba, Jack uśmiechnął się. Spadła na tyle daleko od nich, że raczej była zrzucona "na chybił-trafił". Dodatkowo humor Jacka poprawił meldunek, że hydro słyszy tonący statek, albo nawet dwa. USS Gar oddalał się powoli od strefy zagrożenia, ale niszczyciel wciąż był blisko i okazjonalnie zrzucał bomby głębinowe. Czy dostrzegł ślad po torpedach i przeszukiwał okolicę, czy też nieszczęśliwie znalazł się w pobliżu pozostawało zagadką. Wreszcie, o 3:55 niszczyciel zaczął oddalać się w kierunku konwoju. XO otarł pot z czoła i powiedział:
-No to się udało, skipper.

---

T15_USS Gar_b.jpg

Plik ściągnięto 4 raz(y) 175.92 KB

[PL_Cmd_Jacek]

Świetnie. Korzystając z resztek nocy, wynurzymy się i opłyniemy konwój by zaatakować raz jeszcze. W międzyczasie przeładowujemy wyrzutnie.

[PL_CMDR Blue R]

"Zwykłe wyprzedzenie eskortowanego wroga zajmie nam więcej czasu, a więc da więcej czasu na dostrzeżenie nas, czy też na oddalenie się od nas."
Inżynier wydawał się stać na dziobie okrętu i mówić te słowa, ale był to chyba wynik nerwów i bezsilności. Okręt poruszał się do przodu wolniej, niż mógł w chwili wyjścia w morze i dopiero teraz te kilka brakujących węzłów stawało się krytyczne. Mieli niecałe dwie godziny na zajęcie pozycji do ataku, a każdy utracony węzeł zmniejszał dystans, który mogą pokonać o półtorej mili, więc tracili ponad 7 mil. Akurat te 7 mil, które pozwoliłyby im opłynąć konwój w bezpiecznej odległości. Jeżeli dowódca eskortowców postanowił oddalić eskortę od tych kilku ocalałych jednostek (Jack nie był w stanie ocenić, czy to były dwa, czy trzy statki), zablokowałby im drogę.
-Kontakt. Niezidentyfikowany, namiar 30! - wykrzyknął nagle mat. Bosman stojący obok Jacka spojrzał w tamtym kierunku i powiedział:
-Nic tam nie widzę. - po czym dodał podkreślając - Znowu.
To była dokładnie ta sama wachta, która kilka dni wcześniej była na pomoście, gdy atakowali "samotny" statek.

[PL_Cmd_Jacek]

Zanurzamy się. Zobaczymy co niesie okolica.

[PL_CMDR Blue R]

Jack nie wiedział, czy hydro robi to na złość, czy zawsze tyle czasu zajmowało mu nasłuchiwanie po okolicy. Hydro kręcił pokrętłami i wzrokiem skupionym na tarczy wyglądał, jakby próbował zaczarować maszynerię. Wreszcie odwrócił wzrok i zameldował:
-Słyszę dwa parowce, namiar 340 i 020. Oprócz tego co najmniej 2 jednostki eskortowe, w tym jedna całkiem głośno, skipper.

[PL_Cmd_Jacek]

Spróbujemy podejść do ataku w zanurzeniu na parowce.

[PL_CMDR Blue R]

XO zameldował:
-Skipper. W zanurzeniu, aby osiągnąć pozycję do ataku, będziemy musieli iść z dużą prędkością i to przez praktycznie cały czas, co oznacza, że na czas marszu będziemy głusi na ruchy wroga.

[PL_Cmd_Jacek]

Ok, w takim razie. Odsuniemy się od eskortowców i na wynurzeniu spróbujemy zająć lepszą pozycję.

[PL_CMDR Blue R]

XO spojrzał na zegarek i na mapę, wyraźnie przeliczając coś w pamięci, po czym odpowiedział:
-Nie da rady przed brzaskiem, skipper. Musielibyśmy robić 20 albo 25 węzłów, aby taka sztuka się nam udała... I tak już straciliśmy kilkanaście minut na to zanurzenie. Moim zdaniem jedyna szansa na zajęcie pozycji to kontynuować nasz marsz w wynurzeniu, gdy możemy więcej dostrzec. Jak odpuścimy to podejście i zaczniemy nowe, to braknie nam czasu.
W tej chwili hydro zameldował:
-Coś się dzieje dziwnego. Tracę kontakt z parowcami... Jakby nagle znalazły się o wiele dalej...

[PL_Cmd_Jacek]

Niedobrze. Zatem wynurzamy się i kontynuujemy podejście.

[PL_CMDR Blue R]

4:30
-Niszczyciel! Namiar 25! - wykrzyknął ten sam marynarz, co zawsze. Bosman przez zaciśnięte zęby wycedził:
- Znów niszczyciel widmo? - i podniósł lornetkę do oczu, starając się coś wypatrzeć w tej ciemności.

[PL_Cmd_Jacek]

Zmienić kurs, by zejść mu z drogi. Jak my ich ledwo co widzimy, to tym bardziej oni.

[PL_CMDR Blue R]

Niszczyciel pokazał się znów 15 minut później (i znów dostrzegł go tylko jeden marynarz), niemniej te manewry spowodowały, że gdy zaczął się brzask, na wschód od okrętu w dość dużej odległości dostrzeżono flankę małego konwoju. Dwa parowce, eskortowane przez co najmniej 2 eskortowce.
XO przeklął:
-Cholera. Skipper, pół godziny dłużej i byśmy byli przed nimi. Za niedługo będą nas mogli dostrzec, a w zanurzeniu nie zajmiemy pozycji do ataku... Chyba, że szarżując na głucho.