POLISHSEAMEN

[PL_CMDR Blue R]

-Sir! - wydarł się chief odwracając się i kierując latarkę w stronę Jacka- Okręt wyrwał się spod kontroli! Najpierw musimy go odzyskać! Ostre zwroty w tym... JEZU!! - wydarł się przerażony, patrząc na Jacka
W tym czasie dziób gwałtownie podniósł się do góry, a okręt, głośnotrzeszczący pod naporem ciśnienia, zaczął marsz ku powierzchni.
Trzeci oficer podniósł się z podłogi i złapał latarki, podając jedną Jackowi.
-Sir. Jesteśmy poniżej głębokości testowej! - zameldował głośnym krzykiem, po czym wydał z siebie jeszcze większy krzyk, gdy spojrzał na Jacka
-Sir! Pan jest ranny!

---

T05_USS Gar_m.jpg

Plik ściągnięto 3 raz(y) 177.16 KB

[PL_Cmd_Jacek]

Nie poddawać się chłopcy wyjdziemy z tego. Trzymać rozkazy. Jak się wynurzymy to nas rozstrzelają.

[PL_CMDR Blue R]

Trzeci nie zważając na słowa, rzucił się do apteczki i wyciągając bandaż, zaczął okręcać go wokół głowy Jacka, mówiąc:
-Skipper. Krew się leje strumieniem!
Chief jakby otrząsając się z szoku, przez chwilę stał, jakby nie wiedząc, co czynić, ale zaraz potem odwrócił się do wskazówek i zaczął wydawać rozkazy.
-Dziobowy ster. 15 w dół!
Wskazówka głębokościomierza mijała właśnie 250 stóp. Nagle z ciemności wyłonił się XO, uruchamiając kolejną latarkę. Dopadł do Jacka i wyrywając bandaż z rąk trzeciego krzyknął:
-Idź na rufę i sprawdź maszyny! Ja się tym zajmę.
Trzeci natychmiast puścił bandaż i wykonał polecenie XO. W tym czasie okręt zaczął powoli odzyskiwać trym. Dziób jeszcze piął się w górę, gdy nagle Chief, nie odwracając się, jakby nic się nie stało zameldował:
-200 stóp. Odzyskuję kontrolę. Idziemy zgodnie z rozkazem na 270. Uniki do czasu ataku.

---

T05_USS Gar_n.jpg

Plik ściągnięto 3 raz(y) 177.11 KB

[PL_Cmd_Jacek]

Po ataku cisza na okręcie.

[PL_CMDR Blue R]

Chief sprowadził okręt na 270 metrów i kontynuował rozkazy. Sytuacja wyglądała na opanowaną. Wkrótce odezwały się pingania z sonarów Japońskich, świadczące o bliskości wroga. Wtedy też trzeci wszedł do centrali i zameldował:
-Maszynownia nie melduje uszkodzeń, skipper, ale mamy dwóch umierających na rufie.

---

T05_USS Gar_o.jpg

Plik ściągnięto 6 raz(y) 178.51 KB

[PL_Cmd_Jacek]

Zająć się nimi. Cisza na okręcie. Powoli się oddalamy.

[PL_CMDR Blue R]

Chief odwrócił głowę w stronę Jacka i chyba chciał coś powiedzieć, ale po dwóch sekundach spoglądania w milczeniu powiedział:
-Tak jest. Cisza na okręcie. Idziemy powoli. - po czym odwrócił się do wskazań.

Niszczyciele cały czas kręciły się wokół nich. Hydro śledził je, a z ich ruchów wynikało, że wróg zachowuje się ostrożniej, niż ostatnio. W czasie oczekiwania na atak, elektrykom udało się przywrócić część oświetlenia i Jacek mógł dostrzec wielki bałagan, który panował na okręcie. Cios, który na nich spadł, na pewno był potężny.
Wzmocniony odgłos pracującego sonaru, dający się słyszeć po kilkunastu minutach świadczył, że wróg znów namierzył USS Gar. Jacek usłyszał rosnący odgłos szumu śrub niszczyciela, gdy hydro zameldował:
-Niszczyciel zwiększa prędkość. Rusza do ataku.

[PL_Cmd_Jacek]

Cała naprzód, gwałtowne uniki, a potem cisza na okręcie.

[PL_CMDR Blue R]

Minutę po przejściu niszczyciela
-Czy to już "potem"? - zapytał niepewnie chief, ściskając rączkę telegrafu. Niszczyciel przeszedł nad nimi, ale nie rzucił żadnych bomb. W tej chwili hydro zameldował:
-Atakuje drugi!
Jack skwasił minę. Pierwszy z niszczycieli był najwyraźniej tylko wabiem. A oni zdradzili swój zamiar. Pozostało przygotować się na kolejne "potem". Drugi niszczyciel również przeszedł nad nimi z dużą prędkością... i znów nie spadły żadne bomby. Po ostatnich ciosach wywołało to niemałą konsternację w centrali, zwłaszcza, że nic nie zapowiadało "trzeciego podejścia". Chief niepewnie przestawił telegraf na mniejszą prędkość. Coś było nie tak. W tym czasie hydro zameldował:
-Pierwszy niszczyciel zwalnia.
Teraz to było zupełnie dziwne. Jakby wróg zapomniał o zrzuceniu bomb.... dwa razy.

[PL_Cmd_Jacek]

Spokojnie, zwrot 90 stopni i powoli odchodzimy.

[PL_CMDR Blue R]

Jeden z niszczycieli odszedł po niedługim czasie, mniej więcej w czasie, gdy hydro wychwycił też dźwięk łamanego kadłuba, który prawdopodobnie wydawał tonący zbiornikowiec. Drugi niszczyciel cały czas jednak utrzymywał się w pobliżu Gara, jednak nie spadały żadne bomby.

Zbliżała się 14:00, gdy oba niszczyciele opuściły zanurzony okręt i razem oddaliły się w kierunku Rabaul. XO był już spokojny i powiedział:
-Mieliśmy szczęście, że skończyły się im bomby.
Trzeci spojrzał na niego i mruknął:
-Tak. Mieliśmy szczęście. Mieliby bomby, to byśmy nie żyli.

[PL_Cmd_Jacek]

Szczęście sprzyja lepszym. Gdyby mieli naszą pozycję to już były tu kolejne jednostki lub samoloty. Dzięki zimnej krwi żyjemy Chiefie. Ostatni raz sprzeciwiacie się moim rozkazom. W raporcie znajdzie się odpowiednia notatka. Na okręcie podwodnym nie ma miejsca dla dwóch dowódców. A atak paniki nie jest żadnym usprawiedliwieniem. A teraz zabierajcie się do roboty naprawcie tę łajbę, bo leje mi się na głowę.

Do załogi: tak więc wracamy do bazy. Nasz cel został osiągnięty. Zatopienie zbiornikowca sparaliżuje operacje lotnicze w okolicy na co najmniej kilka tygodni.

Dobra robota !!!

[PL_CMDR Blue R]

Chief spojrzał w oczy kapitana i nagle spokojnie odpowiedział:
-Więc proszę o postawienie mnie pod sądem wojennym, sir. Nie zrobiłem nic poza odmową wykonania samobójczego rozkazu w momencie szoku dowódcy, sir.
XO wtrącił się:
-Czy wy zarzucacie, że skipper wydawał nieprzemyślane rozkazy?
Chief spojrzał na XO i powiedział:
-Ale pan komandor sam to przed chwilą powiedział. Że atak paniki to żadne usprawiedliwienie.

[PL_Cmd_Jacek]

Nie ja to będę oceniać, odmowa to jedno, a jawny bunt to drugie. Ale o tym porozmawiamy po przybyciu do bazy.

[PL_CMDR Blue R]

Chief chyba chciał coś powiedzieć, ale zanim zdążył, odezwał się trzeci.
-Panowie. Spokojnie. Teraz wszyscy jesteśmy zdenerwowani. Ledwo uszliśmy z życiem, kolejny raz w ciągu dwóch dni, niektórzy nie spali przez ten czas. Na pewno jutro każdy spojrzy na to spokojnym okiem i znalezione zostanie rozwiązanie. Pan chiefie może to przemyśli, bo jeszcze powie coś, czego potem by mógł żałować, a pan kapitanie powinien z tą raną udać się do naszego mata medycznego. Okręt teraz jest bezpieczny i nic mu się nie raczej nie stanie, a ta rana wygląda paskudnie.
XO który też chyba chciał się odezwać przytaknął i zwrócił się do kapitana:
-Skipper. Wykreślę kurs na Brisbane. Proponuję do nocy zostać w zanurzeniu, zwłaszcza, że działka p-lot są uszkodzone.

[PL_Cmd_Jacek]

Zgoda. Wykonać.

[PL_CMDR Blue R]

Gdy Jacek zobaczył się w lustrze, zrozumiał, dlaczego wywołał szok. Strużki krwi sprawiały, że wyglądał, jak Indianin na wojennej ścieżce. Niemniej, jak się okazało, groźny był tylko wygląd, gdyż jak ocenił mat "to się nawet do wniosku o purpurowe serce nie nadaje". Terapia z wody (tj. obmycie twarzy) wystarczyło, aby wygląd Jacka wrócił do normalności.

Gdy Jack wrócił do centrali, chiefa już nie było, a wachtę utrzymywał trzeci oficer. Kapitan spojrzał na mapę i wyznaczony kurs i zrozumiał, że na razie nie jest do niczego potrzebny i może wreszcie odpocząć.

Dopiero warkot uruchomionych w nocy diesli wybudził Jacka, który spał jak kamień. Gdy tylko emocje zeszły, zmęczenie dało o sobie znać. Czy było warto? Na to pytanie Jack musiał odpowiedzieć sam sobie. Przed wyjściem z kabiny spojrzał w lusterko i przyjrzał się bliżej małej rance na czole. Malutkie rozcięcie, a tyle krwi.

W centrali dowodzenie trzymał XO, który przywitał kapitana wesołym:
-Dobry wieczór, skipper.
Jack podszedł do mapy i teraz mocniej zainteresował się kursem.
-Kiedy wrócimy do bazy?
XO podszedł do mapy i zameldował:
-Strefę patrolową opuścimy około dziewiątego, jedenastego oddalimy się od baz wroga i sądzę, że piętnastego wrócimy do bazy.

[PL_Cmd_Jacek]

Rozumiem. Przygotuj mi raport ze stanu okrętu.

[PL_CMDR Blue R]

XO przytaknął i zabrał się do pracy. Wkrótce raport był gotowy. Otwierała go jednak pozycja "straty załogi" i napis "zabici: 1"
-Zabici?
-Niestety, sir. Jeden z marynarzy zmarł przed godziną.

---

T05_USS Gar_p.jpg

Plik ściągnięto 5 raz(y) 44.98 KB

[PL_Cmd_Jacek]

Rozumiem. Oddamy go nocą morzu. Najgorsze, że radio padło. Będziemy mieć na głowie naszych zapalczywych lotników.