Uwaga ! Uwaga !
W dniu 29 grudnia 2019 roku zmieniliśmy silnik naszego forum PoilshSeamen.
Ze względu na to że dotychczas używany silnik był przestarzały (pracował od maja 2005 roku), był pełen luk i błędów, podjęliśmy decyzję o zamknięciu tego forum i otwarciu nowego.
Stare (to) forum jest dostępne "tylko do odczytu". Nowe zaś wymaga ponownego zarejestrowania użytkownika.
Adres się nie zmienia. Dalej jest to
18 maja 1985 roku. 5 dzień wojny
Jeszcze trzy tygodnie temu Cedrik planował urlop w Paryżu i jego największym problemem było, czy Francuzi nie będą udawali, że go nie rozumieją. Nagła mobilizacja po paradzie zwycięstwa ZSRR w Berlinie była zaskoczeniem, tym bardziej, że gdy dotarł do bazy, jak grom z jasnego nieba spadła informacja, że sowieci szykują się do uderzenia w ciągu tygodnia. Wszelka łączność z zewnątrz została zakazana. Paryż oddalił się.
Cedrik został przydzielony do rezerwy bojowej pod Frankfurtem, gdzie spędził pierwsze, nerwowe dni. Bezczynność była najgorsza. Radio było zagłuszane, ale ze strzępów informacji wyłaniał się obraz inwazji na RFN. Wreszcie, 17 maja, do bazy przybyły resztki 3 kompanii 174 pułku Panzerów i on, właśnie on, dostał dowodzenie nad jednym z najnowszych leopardów (Leopard 2), podczas gdy poprzedni dowódca czołgu, Feldfebel Stumpf, został zdjęty z dowodzenia i wycofany do rezerwy. Oficjalnie wynikało to z rany, ale nieoficjalnie krążyły opowieści o spanikowaniu dowódcy w trakcie walki z wrogiem.
Cedrik zapoznał się z załogą i po rozmowach zrozumiał, że temat poprzedniego dowódcy był dla nich niejako tematem Tabu. "został ranny i tyle"... To brzmiało bardziej jak wymówka, niż pełna odpowiedź. Cedrik zostawił ten temat na później, gdy pokaże podwładnym, że jest dobrym dowódcą, planując kilka ćwiczeń na następne dni, gdy kompania się będzie reorganizować.
Jednak wszystkie plany runęły zaraz następnego dnia, gdy ogłoszono przygotowanie plutonu do wymarszu. Jego samego poproszono do Feldfebel Bonny, aby zameldował stan czołgu. Cedrik spojrzał na dokument. Przez tą szybkość, ze swoim dowódcą miał przez ostatnie kilka godzin tylko kontakt przez papiery. Feldfebel A. Bonny. Zwrócił się do załogi z pytaniem "jak rozpozna Herr Bonny", aby nie wyjść na głupka, ale odpowiedź była zaskakująca "To ta blondynka z warkoczem, która tu wczoraj się kręciła".
Cedrik był zaskoczony. Kobieta? Dowódcą plutonu czołgów? Ba! Dowódcą czołgu nawet? Owszem, widział wczoraj jakąś kobietę, ale uznał, że to członkini służb pomocniczych, a nie jego własny dowódca. Teraz musiał przygotować się na spotkanie z dowódcą... na dodatek kobietą.
[czyli, możesz przygotować teraz np. opis Cedrika, a później zajmiemy się meldunkiem]
Imię: Michał
Wiek: 32 Dołączył: 31 Mar 2014 Posty: 1088 Skąd: Pozek
#2 Wysłany: 26 Luty 2018, 16:38
Cedrik ma około 40 lat, jest wysoki, mierzy około 180cm i ma on lekko atletyczną budowę ciała. Ma blond włosy średniej długości opadające na ramiona które chowa pod czapką. Remus wiele czasu poświęcił na naukę medycyny, uczęszczał na studia, specjalizację jaką wybrał była chirurgia.
W przeciwieństwie jego ojca podwodniaka, Cedrik postanowił pójść po studiach, do sił lądowych wybrał wojska pancerne ponieważ uważał że piechota to tak zwane mięso armatnie, w szczególności po tym co działo się na froncie wschodnim w trakcie drugiej wojny światowej.
Resztki nadziei, że robiono sobie z niego żarty prysły, gdy stanął w biurze Feldfebel Bonny.
Ciągle był zaskoczony, że ta blondynka średniego wzrostu i przeciętnej budowie ciała ma nim dowodzić. Mundur Feldfebla wydawał się kontrastować z płcią osoby, która odezwała się:
- Jestem Feldfebel Anne Bonny będę waszym dowódca. Bedę wymagać od was tyle samo co od inny załóg które były już pod moim dowództwem. - tu zrobiła krótką przerwę i kontynuowała - Zdaje sobie sprawę że służenie pod kobieta nie będzie dla was łatwe, z racji tego że ogólnie uznawane jest ze kobiety nie nadają się do wojska. Dlatego poprzeczkę sobie stawiam bardzo wysoko i tego samego oczekuje od reszty swojego plutonu.
Imię: Michał
Wiek: 32 Dołączył: 31 Mar 2014 Posty: 1088 Skąd: Pozek
#4 Wysłany: 27 Luty 2018, 19:07
- Gwarantuje ze swojej strony pełną lojalność i kompleksowe wykonywanie rozkazów. Sam stawiam sobie poprzeczkę dosyć wysoko, a w szczególności to by moi podwładni jak i inne załogi, nigdy nie ucierpieli w bitwach.
Po tej odpowiedzi Remus miał wrażenie, że Feldfebel Bonny jakby na chwilę odpłynęła, ale po sekundzie zawahania odpowiedziała:
- Zapewne wkrótce odbędzie się odprawa po której ruszymy.
Po czym przyjęła meldunek o gotowości czołgu Remusa i odprawiła go, wracając do dokumentów.
Wktórce potem Wunsch zawezwał wszystkich dowódców plutonów oraz załogantów na odprawę.
Dowódcy plutonów zajęli miejsca z przodu i to z nimi miał dyskutować dowódca, natomiast on, jak i pozostali członkowie załóg zajęli miejsca z tyłu i tylko mieli przysłuchiwać się. Niby była możliwość zabrania głosu w krytycznej sytuacji, ale byłoby to jednoznaczne z pokazaniem, że dowódca plutonu nie wypełnia dobrze swoich obowiązków. Wunsch stanął przed wielką mapą i przedstawił sytuację.
Choć wojska NATO zatrzymały Rosjan przed Wurzburgiem i nawet udało się przeprowadzić ograniczony kontratak w kierunku Schweinfurtu (odzyskując min. Eben), w sektorze Amerykańskim V Korpus został zmuszony do wycofania się, aż pod Gießen, a uderzenie na Norymbergę zaczęło oddzielać Niemiecki 2 Korpus (w południowej części Bawarii) od 3 korpusu (w zachodniej części Bawarii). O ile sytuacja w Bawarii wydawała się tragiczna, to w Hesji Rosjanie rozciągnęli swoje siły. Uderzenie na Fuldę zostało zatrzymane i atakujące Rosyjskie siły odsłoniły swoją flankę.
Amerykanie długo bronili tego sektora, nie pozwalając Rosjanom na przekroczenie Eisenfluss z marszu. Niestety, po 16 maja w nocy wycofali się, a Rosjanom udało się zdobyć dwa mosty. W Eisenbach i w pobliskim Klappebruck... Tymi dwoma mostami kierowane jest całe zaopatrzenie dla nacierających wojsk. Lotnictwo próbuje przerwać ten łańcuch, ale bez zdobycia Eisenbach zadanie może nie przynieść zamierzonych rezultatów.
Amerykański V korpus jutro przed świtem, przy atakach lotnictwa i artylerii na siły sowieckie w wybrzuszeniu, ma rozpocząć uderzenie w kierunku Eisenbach z północy-północnego zachodu, a Bundeswehra (a dokładniej grupa bojowa Majora Kocha, który to przybył tego dnia do bazy) uderzy od strony Fuldy. Po rozbiciu pozycji Rosjan czołgi ruszą w kierunku Eisenbach. 3 kompania ruszy do ataku w drugiej fali, co znaczyło, że nie będą brać udziału w rozbiciu frontu pod Fuldą.
Celem operacji jest przerwanie drogi Erfurt-Gießen i rozbicie odciętych sił wroga, a jak to zadanie się uda, to także zajęcie Eisenbach i Klappebruck przy pomocy podążających za czołgami Panzergrenadierów i utrzymanie ich do czasu, aż saperzy wysadzą mosty, a pozostali w miastach cywile ewakuowani.
Działania będą prowadzone w Amerykańskim sektorze i grupa bojowa majora Kocha będzie im podlegać. O 22 kompania ma spotkać się na zachód od Fuldy z przewodnikiem amerykańskim, który pomoże w nawiązaniu łączności z siłami Amerykańskimi, z którymi operacja jest koorydnowana, a także omówi znaczenie sygnałów rozpoznawczych, aby uniknąć przyjacielskiego ostrzału w przypadku kontaktu między Bundeswehrą i siłami USA.
Wunsch kończył odprawę:
-Do czasu przerwania frontu, mamy unikać dużego ruchu radiowego, aby nie ostrzec Rosjan przed nocną koncentracją wojsk. Zaskoczenie jest naszym największym atutem...
Wunsch wskazał na mapę pokazującą okolicę Eisenbach:
Podkreślił, że nie ma pewności, z którego kierunku dojdą pod Eisenbach, ale w grę wchodził tylko jeden z tych kilku kierunków, ale z którego, dowiedzą się dopiero, gdy uda się przerwać front i otworzyć drogę do Eisenbach.
-Czy wszystko jasne? - zapytał dowódca.
-Znaczy się, to nie my będziemy przerywać front, Herr Oberleutnant? - zapytał Von Amelunxen.
-W praktyce może się okazać, że będziemy mieli w tym udział jako druga fala. Jeśli opór przeciwnika będzie duży i siły majora Kocha nie zdołają przerwać linii, nasze siły z pewnością będą musiały wesprzeć działania główne, podejrzewam, że w szczególności zabezpieczenia flanki. - odpowiedział Wunsch, po czym dowódca plutonu C, Hans Bruner, podjął temat:
-Jeśli my nie będziemy przerywac frontu , to jakie mamy szanse, aby podejść na tyle blisko, aby skutecznie zaatakować podlegającym podemnie sprzętem? Jak wszyscy wiemy sprzęt jest dość leciwy... i raczej kiepski w walce na dystans.
- Będziecie ściągali na siebie ogień wroga! W końcu tak leciwego sprzętu nie będzie szkoda - Cedrik nie wiedział, czy dowódca ironizuje, czy też tylko żartuje. Po tych słowach Wunsch zakomunikował: - Koniec odprawy, możecie się rozejść. Herr Bruner, pozwólcie jeszcze na chwilę
[jakbyś chciał przerwać krytycznie ważnym pytaniem, to teraz jest okazja. Ale pamiętaj, że wówczas wyjdzie, że Anne nie dowodzi dobrze, skoro ty, jako jej podwładny, musisz pytać]
Nim inni dowódcy zdarzyli wyjść to Bruner odezwał się pierwszy
-Mogę zostać ale nie wiem w sumie po co jasno dał mi pan do zrozumienia ze będę robił jak mięso armatnie, ale zastanawiam się czy ten dowódca siedzący obok mnie tez ma takie zadanie. Widok dowódcy plutonu w takiem wydaniu jest całkiem niezły. Może pani zostanie z nami przynajmniej rozmowa będzie z miłym towarzystwie oczywiście jeśli Oberleutnant pozwoli i Pani Feldfebel ma na to ochote.
-To ja tutaj decyduję kto zostanie, a kto opuści salę odpraw. - Sugerujecie, że rozmowa nie jest wam miła... i dobrze... - odezwał się Wunsch, po czym podniósł głos- Unteroffizerze Hans Bruner BAAACZNOŚĆ! - wyraźnie przeciągnął "aaa" i odwrócił się do pani Feldfebel -- możecie odejść Bonny... STOP - zawahał się po sekundzie, wyciągnął coś z kieszonki na piersi munduru i w zaciśnietej pięści przekazał na jej jakiś mały przedmiot - - teraz już mozecie, mam do porozmawiania z dowódcą plutomu C.
Jacyś gefreitrzy odezwali się:
--W końcu dostała awans który jej obiecał.
Pani Feldfebel spojrzała na dłoń i zrobiła krok do przodu, wkładając przedmiot z powrotem do ręki dowódcy, mówiąc:
- Oberleutnant Wunsch ja myślę ze powinniśmy wszyscy już się rozejść do swoich czołgów i wozów bojowych, czasu mamy mało a trzeba się przygotować do wymarszu. Być może jak uda nam się wykonać zadanie to będzie czas na zbędne rozmowy. A to co trzyma pan w dłoni ma pan na pamiątkę bo zadanie jest niepewne i nie wiadomo czy wrócimy.
- Nie jest mi to potrzebna, ale niech i tak będzie. - odpowiedział Wunsch i stanał naprzeciw Brunera, wyraźnie czekając na opuszczenie pomieszczenia przez innych żołnierzy.
Cedrik, który na chwilę zatrzymał się, ale widząc, że odprawa się skończyła opuścił pomieszczenie. Zaraz po odprawie Feldfebel Bonny rozkazała "powoli szykować maszyny". Nikt nie znał godziny wyruszenia, ale pewne było jedno. Ruszają znów na front.
Wyruszyli dopiero o zmroku, kierując się na północny wschód, a niedługo po wpół do dziesiątej, mijali jakieś mało znaczące miasteczko, które sądząc po gromie dział, znajdowało się niedaleko frontu, gdy w radio wreszcie odezwał się dowódca:
- Zatrzymać kolumnę, rozproszyć pojazdy w diament, pełna gotowość bojowa.
Był to pierwszy rozkaz od wyruszenia.
Cedrik zatrzymał swoją maszynę zgodnie z rozkazem, ale nie dane było im zaznać spokoju. Nie stali jeszcze nawet dwóch minut, gdy od wschodu zaczęła zbliżać się jakaś ciężarówka. Czołg Von Kanarona, stojący na skrzyżowaniu skierował w nią lufę swojej wieży. Cedrik był skupiony na swoim sektorz obserwacji, ale odgłos klaksonu oderwał go od obserwacji. Ciężarówka zbliżała się do skrzyżowania, trąbiąc na blokujący drogę czołg, po czym zatrzymała się... aby objeżdżać czołg Von Kanarona.
Cedrik obserwował tą sytuację z mieszaniną dezorientacji i ciekawości. Ciężarówka ominęła w połowie czołg Von Kanarona, gdy ten opuścił swoją pozycję, jadąc tak, aby zablokować drogę pojazdowi, co też uczynił, przy kolejnym wtórze klaksonu. Na dodatek Feldfebel Bonny i dowódca także przemieścili się.
Wyglądało to, jakby jedna ciężarówka wprowadziła panikę wśród całej kompanii... ale on nie dostał też żadnych rozkazów.
Wtedy też Cedrik dostrzegł Jeepa, który zbliżył się od nich do północy...
Niedługo potem, Jeep zaczął kursować między czołgami. Gdy zbliżył się do czołgu jego dowódcyczyni, Cedrik zobaczył, że wysiadł z niego amerykanin i podał jakieś paczki Feldfebel Bonny i chwilę rozmawiali. Później udał się na południe.
Niedługo później w radio odezwał się Wunsch informując, że otrzymali od Amerykanów flary, które służyły jako alternatywa dla radia. Flary otrzymali tylko dowódcy. Według słów Wunscha lista była następująca:
-Zielona, pojedyncza oznacza wstrzymać ogień.
-Zielona, rozproszona oznacza, że ruszamy dalej wzdłuż linii na Bergengibfel-Eisenbach. Do użycia tylko, gdy sojusznicy są blisko.
-Czerwona, rozproszona oznacza, że most na Eisenflus został zabezpieczony. Po zobaczeniu jej możemy jechać bezpiecznie po linii ataku.
-Czerwona, pojedyncza oznacza "do mnie"
-Niebieska, pojedyncza, oznacza wstrzymanie ataku
-Niebieska, rozproszona, odwrót.
Resztę nocy kompania spędziła w pobliżu Fuldy. Pomimo, że ciągle padał deszcz, atak zaczął się zgodnie z planem. Huk dział dobiegał do uszu Cedrika przytłumiony, tylko dlatego, że siedział w czołgu. Nawała artyleryjska była rzeczywiście potężna, ale już niedługo po niej, Rosjanie rozpoczęli ogień kontrbaterii. Siły NATO musiały często zmieniać pozycje, ale sądząc po tym, co się działo, przewaga była po ich stronie.
Wreszcie, o 4:50 nadszedł rozkaz do wymarszu. Droga dla kompanii została oczyszczona. Zwiadowcy (2 Luchsy) ruszali przodem, a kilka minut z animi miały jechać główne siły. Pierwszy Von Amelunxen, za nim ich pluton oraz dowódca, a całość zamykały wolniejsze działa.
Początek był nerwowy, gdy mijali rozbite pozycje Rosyjskie. Pomimo tego, że Mardery i Panzergrenadierzy rozbili pozycje wroga, wciąż istniało ryzyko, że gdzieś w okolicy czai się wróg. Przeprawa okazała się jednak bezproblemowa.
Zbliżała się 6:00, gdy pluton znalazł się kilka kilometrów na południe od Hugeldorf. Stąd ruszali na północ "na przełaj", śladem Von Amelunxena. Cedrik rozejrzał się po okolicy. Delikatny deszcz nie pozwolił podnieść się mgle, ale i tak mieli przewagę. Droga do Eisenbach wydawała się otwarta, zwłaszcza, że zwiadowcy już tam byli i meldowali o zauważeniu pojedynczych czołgów wroga w Eisenbach. Pojedyncze czołgi wroga nie powinny jednak stanowić dla nich problemów.
-Do wszystkich formujemy linie i ruszamy na północ - rozkazała Feldfebel Bonny. Ledwo zjechali z drogi, gdy w radio odezwał się dowódca. Wunsch zaczął nowe rozkazy. Ruch na takie wzgórze, potem taki kurs. Gdyby nie fakt, że Cedrik miał przy sobie mapę, to by nic nie zrozumiał.
-Wyruszamy kiedy tylko druga kompania do nas dołączy. Ameluxen jesteście odpowiedzialni za koordynowanie działań z zwiadem skierowanym na północ. Koordynacją działań ze zwiadem poruszanącym się w pobliżu plutonu Bonny zajmę sie osobiście. Niszczyciele czołgów mają utrzymywać się jakieś 500m za plutonem Bonny.
Na zakończenie dodał:
- Ameluxen uawżajcie na północno-zachodni perymetr, zielona flara nad Schlafendbauer.
Feldfebel Bonny po tym rozkazie dodała:
-Ruszamy linią wg, rozkazów.
Minęła 6:00, gdy dotarli w pobliże Hugeldorf i Cedrik mógł dostrzec zarówno znajdującą się niedaleko 2 kompanię, jak i odległe eksplozje. Naprzeciw nich, w odległości około 3km, toczyła się bitwa...
(do grafiki nierozpoznanych pojazdów użyto grafiki T-55 ze znakami?)
Około minuty później dowódczyni wydała nowe rozkazy:
-Zwrot na Hugeldotf. Pokonujemy miasteczko możliwie najszybciej!
Było to pierwsze miasteczko nie określane jako "oczyszczone i zabezpieczone" na ich drodze.
Czołgi przemykały ulicami miasteczka, zrywając bruk i niszcząc płoty. Nie widać było jednak żywego ducha, zupełnie jakby miasteczko było opuszczone... Wtedy też w radio odezwał się Oberleutnant Wunsch:
-Wykryto starsze sowieckie czołgi pomiędzy Eisenbach i Bergengibfel, kierują się na wschód.
Szczęśliwie miasteczko wyglądało na opustoszałe. Zbliżali się powoli do granicy zabudowań, gdy w radio głośno i wyraźnie odezwał się dowódca:
-Na moście w Klappebruck przeprawiają się czołgi wroga, musimy je powstrzymać najlepiej blokując zjazd z mostu, co zmniejszy ich siłę ognia. Jedziemy tam najszybciej jak się da, formacja bojowa!
Imię: Michał
Wiek: 32 Dołączył: 31 Mar 2014 Posty: 1088 Skąd: Pozek
#20 Wysłany: 24 Kwiecień 2018, 21:03
- Przecież jeżeli na moście są wrogie czołgi to my tam dojedziemy już po tym jak zjadą z mostu i dotrą do drugiego miasta, a jechać musielibyśmy z pełną prędkością przez otwarty teren gdzie wróg może się ukrywać i nas ostrzeliwać. Pani dowódczyni proszę zaprotestować, nie chce narażać życia moich ludzi. Powinniśmy zaczekać jak wyjadą na otwarty teren, najlepiej na wzgórzach na południu lub w lesie obok miasteczka. - Zaprotestował Cedrik.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach Nie możesz załączać plików na tym forum Możesz ściągać załączniki na tym forum
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Statystyki
Rejestracja
Zaloguj
Album
