POLISHSEAMEN

[PL_Anne Bonny]

wyskoczę szybko sprawdzić co z dowódca, i już do was dołacze

[PL_CMDR Blue R]

Anne wyskoczyła z pojazdu i podbiegła do leżącego obok czołgu człowieka, którego mundur płonął. Bonny przez chwilę żałowała, że przeszła tylko podstawowe przeszkolenie medyczne, ale na szczęście postępowanie w razie pożaru miała nieźle przećwiczone. Płonącym był Gefreiter Junger, ładowniczy czołgu Wunscha. Był nieźle poparzony, ale wyglądało na to, że przeżyje. Do Anne w jednej chwili dołączył Gefreiter Braun, kierowca Wunscha, który wykrzyknął:
-NASI NAS ATAKUJĄ! TO NASZE SAMOLOTY!

[PL_Anne Bonny]

tak wiem już zameldowałam o ty, co z wami ? gdzie reszta załogi i dowódca?

[PL_CMDR Blue R]

-W czołgu! - tu wskazał na włazy z których buchały płomienie - Nie żyją!
W tym momencie do uszu Anne dobiegł wzrastający szum silnika odrzutowego...

[PL_Anne Bonny]

cholera jasna wciągnij go pod czołg a sama wskoczyła na pancerz chcąc ugasić płomienie wewnątrz czołgu

[PL_CMDR Blue R]

Anne wpadła na pancerz i skierowała strumień z gaśnicy do wnętrza czołgu. Odór płonącej benzyny nie był zachęcający. Wiele wskazywało, że ugaszenie pożaru mogło graniczyć z cudem.. i dopiero odgłos ostrzału z działka samolotu uświadomił Anne, że stała na środku pola bitwy na kadłubie czołgu, który był ostrzeliwany...

Anne chciała rzucić się na bok, gdy odłamki zaczęły uderzać o pancerz, ale nagle uczuła ukłucie w boku i ogarnęły ją ciemności...

[ciąg dalszy nastąpi]

[PL_CMDR Blue R]

Ciemność ustąpiła bieli... w kwiatki.
Anne chciała się zerwać, ale coś ją przytrzymywało... Jakby jej nogi tonęły w gęstej masie... Tą masą okazał się koc, którym była przyrzucona. Momentalnie Anne zaczęła rozpoznawać szczegóły. Białe ściany w kwiatki, łóżka, pielęgniarkę... Sala wyglądała jak Kingergarten, który ktoś zamienił w szpital.
-Panie doktorze, pacjentka się obudziła! - powiedziała znad jej łóżka pielęgniarka.
Młody doktor podszedł do łóżka i powiedział, ni to do niej, ni to do siebie.
-Dobrze. Sprawdźmy, jak ze świadomością. - po czym spojrzał na Anne - Guten Tag. Jak się pani czuje? Wie pani, gdzie pani jest?

[PL_Anne Bonny]

Patrząc na pana to chyba w szpitalu. Co reszta plutonu ?

[PL_CMDR Blue R]

-Spokojnie, jest pani w dobrych rękach. Z plutonu większość wyszła bez szwanku. Ile pani widzi palców? - powiedział, zbliżając przed jej twarz dłoń, z trzema wyprostowanymi palcami.

[PL_Anne Bonny]

Trzy co ma pan na mysli wiekszosc? - mowiac to probowala zerwac sie z łóżka

[PL_CMDR Blue R]

Lekarz chwycił ją, przygniatając do łóżka:
-Proszę zachować spokój, pani jest ciągle w szoku, PROSZĘ LEŻEĆ! - wydarł się na koniec

[PL_Anne Bonny]

Położyła się spokojnie i zapytaøa jeszcze raz -Co się dzieje z moimi ludźmi ?
Poczuła jak ból przeszywa jej ciało.

[PL_CMDR Blue R]

-Spokojnie. Trzech rannych jest stabilnych, a z tego co wiem zaginionych jest tylko dwóch. Ale to jak pani wstanie, wszystkiego się pani dowie. Boli? - zapytał dotykając w bolące miejsce

[PL_Anne Bonny]

- trochę - a co mi się stało bo tak przez mgłę pamiętam .

[PL_CMDR Blue R]

-Niedaleko pani eksplodowała jakaś bomba, czy rakieta. Szczęśliwie tylko mały odłamek panią trafił, ale większy, chyba rykoszetując, przykleił się do pani - tu dotknął znów bolącego miejsce - Tutaj właśnie. Na szczęście szybko go usunięto, ale blizna zostanie.... Leutnant prosił, aby panią jak najszybciej wypisać, ale... cóż... życiu to pani nie zagraża, ale przez długi czas będzie jeszcze się goiło.

[PL_Anne Bonny]

No niestety mamy wojnę która pozostawia blizny po sobie. A co z reszta moich żołnierzy jaki jest ich stan ?

[PL_CMDR Blue R]

-Stabilny. Najgorzej jest z tym jednym poparzonym, ale też nie ma większych, niż 2 stopień. Niemniej jego na front nie puszczę przez najbliższy czas... Ale jak zostanie czasu, to dołączy do was, gdy wydobrzeje. To mogę obiecać.

[PL_Anne Bonny]

- Czy mogę się z nimi zobaczyć ?
Ann położyła głowę spokojnie na poduszkę próbując sobie przypomnieć ostatnie sytuacje .

[PL_CMDR Blue R]

-Na razie proszę leżeć, ale zobaczę, co da się zrobić - powiedział lekarz, wracając do oglądania opatrunku.

Niedługo potem do Anne przybył Unteroffizer Albrecht (dowódca czołgu 314). Albrecht był cały i zdrowy, najwyraźniej wychodząc z bitwy bez większych strat:
-Frau Feldfebel - powiedział podchodząc do łóżka - Co za ulga widzieć panią żywą. Po tym nalocie baliśmy się najgorszego.

[PL_Anne Bonny]

Dobrze wiesz ze złego licho nie bierze- roześmiała się jednak na jej twarzy było widać grymas bólu - co z reszta plutonu ? nie chcą mi nic tutaj powiedzieć.