POLISHSEAMEN

[PL_CMDR Blue R]

Remus zbliżył się do nich i zapytał Lindemanna, czy może się dosiąść. Lindemann wskazał na wolne krzesła mówiąc:
-Tu jesteśmy jak równi, siadajcie.
Remus siadł naprzeciw Bonny i zapytał:
-I jak głowa? Nadal boli?

[PL_Anne Bonny]

trochę tak a jak nos? trochę cie pokiereszowałam ...

[PL_CMDR Blue R]

- No cóż sam się prosiłem - uśmiechnął się lekko Remus - Ważne że żyjemy - wiem że leosiow 2 wiele nie mamy, ale jedynki to nieporozumienie, ilu dobrych czołgistów zginęło przez ten cholerny pancerz.

[PL_Anne Bonny]

To prawda , spojrzała na Lindemanna czekając na to co zapewne zaraz odpowie

[PL_CMDR Blue R]

Lindemann odstawił kubek i zapytał:
-Skoro to nieporozumienie, to co innego proponujecie? Że pod Eisenbach miał pojechać tylko Albrecht, a reszta z was wycofać się na tyły i czekać na nowy sprzęt? Sami tym "nieporozumieniem" od północy wierciliście mnie w brzuchu, abym go wam jak najszybciej wydał, byście mogli ruszyć na front.
-- Nie mamy wyboru musimy bronić się tym co mamy, natomiast stwierdzam że wielu ludzi straciliśmy przez ten pancerz. - odparł Remus
Lindemann wziął łyk kawy i powiedział:
-Akurat stwierdziliście coś innego, ale niech wam będzie... - po tych słowach spojrzał prosto w oczy Remusa i zapytał: -Kto nie wrócił?
Remus zaczął wyliczać:
-Knispel z całą załogą, Kanaron i jego kierowca, z załogi siedzącej tutaj Feldbebell Bony wróciła tylko ona, Amelunxen stracił celowniczego i kierowce. Dodatkowo kilku rannych.
-A straty wroga? - zapytał Lindemann
- Ciężko ocenić patrząc na to że przybyłem prawie na sam koniec, lecz pół tuzina minimum. Razem z Panzergrenadierami myślę że tuzin. - odpowiedział Remus
-A pani jak uważa? - zapytał Lindemann zwracając się do Anne

[PL_CMDR Blue R]

(puk-puk)

[PL_CMDR Blue R]

Minęło ponad 100 godzin.
Rozumiem Magda, że już nie grasz?

Jutro popołudniem uznaję to za potwierdzenie i kończę temat, zaczynając epilogi u pozostałych graczy

[PL_Anne Bonny]

Musimy walczyć tym czym mamy . a ze nie wrócili nasi towarzysze broni no cóż mamy wojne wiec każdy z nasz moze stracić życie.

[PL_CMDR Blue R]

Lindemann powiedział:
-Chciałem zapytać o straty wroga.

[PL_Anne Bonny]

no nie liczyłam ale mam nadzieje ze maja wieksze straty jak my.

[PL_CMDR Blue R]

Lindemann przytaknął i zmienił temat. Rozmowa się jednak średnio kleiła.

Następnego dnia po ocalałych z kompanii Von Amelunxena przyjechała ciężarówka, która miała ich zabrać pod granicę z Niderlandami. Tam, jak im powiedziano, mieli dostać nowe pojazdy. Anne wciąż jednak martwiła się o rodzinę. Zostali daleko za liniami wroga i nic nie wskazywało, że wkrótce będzie coś o nich wiadomo. O ile wcześniej Anne miała jakieś zajęcie, tak teraz wdała się bezczynność, najgorszy wróg. Nie było nic, co by odciągało Anne od koszmaru, który wracał do jej głowy....

[PL_Anne Bonny]

Plątając się bez celu z konta w kąt próbowała odepchnąć choć na chwile złe myśli, niestety te o jej rodzinie wracały do niej jak bumerang. Każda najprostsza czynność przypominała jej o tym co zostawiła w Berlinie i o tym co już przeżyli na froncie nawet głód o sobie przypomniał. Pomyślała ze łyk kawy może postawiłby ja na nogi....

[PL_CMDR Blue R]

-Dobrze panią widzieć, Frau Feldfebel - odezwał się jeden z Gefreiterów siedzący naprzeciwko. Anne nie miała ochoty na rozmowę i tylko rzuciła okiem na siedzących naprzeciwko. Ku jej zaskoczeniu naprzeciwko, z obandażowaną nogą, siedział Gefreiter Maas, ładowniczy z jej czołgu, którego ostatnio widziała w lesie pod Eisenbach, gdy czołg Von Kanarona gwałtownie ruszył, rozjeżdżając jednego z jej załogantów i unosząc ją na pancerzu.

[PL_Anne Bonny]

Maas jak ja się ciesze się was widzę - podeszła do siedzącego nieopodal mężczyzny.
Widzę se oberwaliście - powiedziała łapiąc się w tym samym czasie za bok oraz przypominając sobie ze i ona ma w miarę świeże rany...

[PL_CMDR Blue R]

-Nie tylko ja. - Mass opuścił głowę - Musiałem udawać trupa, aby przeżyć... Dopiero jak Amerykanie odbili wzgórze, to mogłem wyjść z kryjówki. Zabrali mnie potem do szpitala w Schiltz, no i teraz do tej ciężarówki. Podobno jedziemy po nowy czołg... - Maas spojrzał na Anne - A co z Obergefreiterem? (zapewnie miał na myśli celowniczego, Steinmeiera) Dotarł do naszych?

[PL_Anne Bonny]

jesteście jedynym którego widzę z swojej załogi

[PL_CMDR Blue R]

-Mam nadzieję, że mu się udało - powiedział Maas

[PL_Anne Bonny]

tez mam taka nadzieje , kiedyś wam obiecałam ze wszyscy wrócimy do domu niestety .... - jej twarz już bardzo zmęczona to jeszcze posmutniała

[PL_CMDR Blue R]

I nastała cisza, przerywana tylko pomrukiem silnika ciężarówki.....


[Koniec]
(ciąg dalszy (możliwe, że) nastąpi w Panzerwaffe 2: Nieopowiedziana opowieść)

[PL_Anne Bonny]

jestem jak najbardziej za kontynuacja